Ήταν ένα ταξίδι μακρύ, σχεδόν 600 χιλιομέτρων. Ξεκίνησε από τη Γαστούνη της Ηλείας, μέσα στον καλοκαιρινό Αύγουστο, με καρδιά γεμάτη ανυπομονησία για συνάντηση και προσευχή. Ο δρόμος απλωνόταν μπροστά σαν κορδέλα που έδενε τη Δυτική Ελλάδα με τη Βόρεια, μέσα από βουνά, κάμπους και θάλασσες.
Πρώτος σταθμός, ο Σταυρός Θεσσαλονίκης. Εκεί, στα καταγάλανα νερά, η ψυχή ξεκουράστηκε για λίγο, προτού συνεχίσει το οδοιπορικό της προς έναν τόπο μικρό σε μέγεθος, μα μεγάλο σε καρδιά: τη Μαραθούσα Χαλκιδικής. Ένα χωριό με μόλις διακόσιους κατοίκους, λίγα νέα παιδιά, πολλούς παππούδες και γιαγιάδες μια γειτονιά που μοιάζει να κρατά ακόμα την ανάσα της παράδοσης.
Η Μαραθούσα δεν έχει γιατρό, δεν έχει φαρμακείο, ούτε κρεοπωλείο ή φούρνο. Μόνο ένα παντοπωλείο και μια καφετέρια, που στις γιορτές μετατρέπεται σε ταβέρνα, γεμίζοντας με φωνές και χαμόγελα. Κι όμως, έχει κάτι ανεκτίμητο: τον ιερέα της, πατέρα Δημήτριο Κατσιρμά, και την πρεσβυτέρα του, Διαλεχτή Βαγιωνά. Εκείνοι, με απλότητα και αγάπη, στέκονται δίπλα σε κάθε ηλικιωμένο, μοιράζουν φαγητό, παρηγοριά και προσευχή.
Αυτές τις μέρες, το χωριό φορούσε τα καλά του: γιόρταζε τα Εννιάμερα της Παναγίας. Οι καμπάνες αντήχησαν, η Εκκλησία γέμισε από ιερείς, ψάλτες και πιστούς, και η αυλή μεταμορφώθηκε σε μια μεγάλη οικογένεια. Στον εσπερινό παρευρέθηκε ο πρωτοσύγκελλος της Μητρόπολης Ιερισσού, πατέρας Δωρόθεος, με το γλυκό του χαμόγελο. Η λιτανεία έφερε το άρωμα της πίστης στους δρόμους, κι έπειτα μοιράστηκε φαγητό στα τραπέζια έξω από το Πνευματικό και Πολιτιστικό Κέντρο.
Το βράδυ, η καφετέρια έγινε ταβέρνα, και δύο ολόκληρες μέρες η Μαραθούσα γιόρταζε σαν να ήθελε να ξεχάσει τις δυσκολίες και να θυμηθεί πως η χαρά μοιράζεται.
Σ’ αυτό το ταξίδι των 600 χιλιομέτρων δεν βρήκαμε πολυτέλειες, ούτε ανέσεις. Βρήκαμε όμως ανθρώπους με καρδιά πλατιά σαν τον Θερμαϊκό, που ξέρουν να μοιράζουν την αγάπη τους απλόχερα. Ο πατέρας Δημήτριος και η πρεσβυτέρα Διαλεχτή είναι η ζωντανή απόδειξη πως οι μεγάλες ευλογίες βρίσκονται στα μικρά μέρη.
Κι όταν φύγαμε, ξέραμε πως θα επιστρέψουμε. Γιατί κάποια χωριά, όσο μικρά κι αν είναι, γίνονται μεγάλα μέσα μας.
Γράφει η Νίκη Μουζάκη.
