Ένα μυστήριο που απασχολούσε τους παλαιοντολόγους για πάνω από έναν αιώνα ίσως μόλις βρήκε τη λύση του. Γιατί, άραγε, οι δεινόσαυροι του Μεσοζωικού κόσμου ήταν κυρίως είτε τεράστιοι είτε πολύ μικροί, με λίγους ενδιάμεσου μεγέθους εκπροσώπους;
Μια νέα μελέτη που δημοσιεύθηκε στο περιοδικό Science αποκαλύπτει ότι το “κενό” στους μεσαίου μεγέθους δεινόσαυρους ίσως οφείλεται… στους εφήβους των γιγαντιαίων ειδών.
Το πρόβλημα των “χαμένων μεσαίων”
Σε αντίθεση με τα σύγχρονα οικοσυστήματα, όπου τα περισσότερα θηλαστικά και πτηνά είναι μεσαίου μεγέθους, στον κόσμο των δεινοσαύρων κυριαρχούσαν τα άκρα: είδη που ζύγιζαν είτε λιγότερο από 60 κιλά είτε πάνω από έναν τόνο. Η νέα έρευνα, μελετώντας 550 γνωστά είδη δεινοσαύρων, εντόπισε ένα εντυπωσιακό κενό στο μεσαίο φάσμα — ιδίως σε περιόδους και περιοχές όπου υπήρχαν μεγάλοι σαρκοφάγοι όπως ο T. Rex ή ο βροντόσαυρος.
Οι έφηβοι που “έφαγαν” τους μεσαίους
Το κλειδί φαίνεται να βρίσκεται στον ανταγωνισμό. Οι έφηβοι των γιγαντιαίων δεινοσαύρων είχαν διαφορετικές διατροφικές συνήθειες και συχνά καταλάμβαναν τα ίδια οικολογικά “πόστα” με όσα θα κάλυπταν μικρότερα ενήλικα είδη. Δηλαδή, καθώς μεγάλωναν από το μέγεθος γάτας στο μέγεθος λεωφορείου, άλλαζαν και το ρόλο τους στο οικοσύστημα, εκτοπίζοντας τους μεσαίους ανταγωνιστές τους από την τροφική αλυσίδα.
Όταν οι ερευνητές επανεξέτασαν τα δεδομένα αντιμετωπίζοντας τους ανήλικους δεινοσαύρους ως ξεχωριστά οικολογικά “είδη”, το κενό στο μέγεθος σχεδόν εξαφανίστηκε — τουλάχιστον για τα σαρκοφάγα.
Από την Ιουράσια στην Κρητιδική: το κενό μεγαλώνει
Αξιοσημείωτο είναι ότι το φαινόμενο αυτό εντείνεται όσο προχωρούμε από την Ιουράσια περίοδο προς την Κρητιδική. Εκεί, οι γιγάντιες μορφές κυριαρχούν ακόμη περισσότερο, αφήνοντας ελάχιστο περιθώριο σε μικρότερους δεινόσαυρους να επιβιώσουν ή να εξελιχθούν.
Αλλάζοντας τον τρόπο που βλέπουμε τους δεινόσαυρους
Η μελέτη δεν προσφέρει μόνο μια στατιστική εξήγηση· προτείνει και μια αλλαγή αντίληψης. Όπως δηλώνει η Kat Schroeder, επικεφαλής της έρευνας από το Πανεπιστήμιο του Νέου Μεξικού: «Νομίζω πως αρχίζουμε να βλέπουμε επιτέλους τους δεινόσαυρους ως ζώα — όχι απλώς ως απολιθώματα. Αυτό ήταν πάντα το ζητούμενο της παλαιοντολογίας, αλλά τώρα το πετυχαίνουμε με πιο βιολογικούς όρους».
Η έρευνα ανοίγει νέους δρόμους κατανόησης της εξέλιξης, όχι μόνο για τους δεινόσαυρους, αλλά και για τα οικοσυστήματα συνολικά: πώς διαμορφώνονται, πώς εξισορροπούνται και πώς μικρές αλλαγές —όπως ένα γιγαντιαίο είδος που περνάει την “εφηβεία” του στην τροφική αλυσίδα— μπορούν να εξαφανίσουν ολόκληρες κατηγορίες οργανισμών.
Πηγή unboxholics
