Κάθε μέρα περπατάω στο ίδιο πεζοδρόμιο. Κάθε μέρα σκοντάφτω, παρακάμπτω, εξοργίζομαι. Κι όμως σήμερα, καθώς βρέθηκα για άλλη μια φορά μπροστά σε ένα παρκαρισμένο αυτοκίνητο που έκλεινε τη ράμπα αναπήρων και τον οδηγό όδευσης τυφλών, κατάλαβα την αλήθεια:
Ζω σε μια πόλη χωρίς ανθρώπους με προβλήματα όρασης, χωρίς καροτσάκια, χωρίς ευπαθείς ομάδες. Μόνο με οδηγούς. Και μάλιστα τέλειους οδηγούς.

Σε μια πόλη όπου η θέση πάρκινγκ είναι πιο ιερή από την ανθρώπινη αξιοπρέπεια. Όπου ο οδηγός νιώθει τόσο ανώτερος, που δε βλέπει όχι από αμέλεια, αλλά από αλαζονεία το ότι πατά πάνω σε δικαιώματα. Πάνω σε καθημερινές ζωές που ακυρώνονται σιωπηλά. Πάνω σε ανθρώπους που δεν μπορούν να φωνάξουν δυνατά, γιατί απλώς δεν τους ακούει κανείς.

Ζω, λοιπόν, ανάμεσά σας, αγαπητοί μου συμπολίτες. Σε μια πόλη που δε χρειάζεται ράμπες, γιατί φαντάζομαι δεν έχουμε ανθρώπους που τις χρειάζονται. Μια πόλη χωρίς τυφλούς, χωρίς ΑμεΑ, χωρίς μητέρες με καρότσια, χωρίς ηλικιωμένους που δεν έχουν τη δύναμη να κατέβουν από το κράσπεδο. Μια πόλη για τους κανονικούς. Τους αρτιμελείς. Τους μάγκες με το αυτοκίνητο.

Και να σας πω κάτι
Αν αυτή είναι η πόλη που φτιάξαμε, τότε καλύτερα να μην την περπατάμε, να τη διασχίζουμε με κλειστά μάτια. Ίσως έτσι καταλάβουμε τι σημαίνει να ζεις στο περιθώριο.

ΠΑΡΟΜΟΙΑ ΑΡΘΡΑΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ ΑΠΟ ΤΟΝ ΔΗΜΙΟΥΡΓΟ