γράφει: η Σουζάνα Καζάκα

Σε μια ήσυχη, καταπράσινη γωνιά της Χαλκιδικής, οι κορμοί των πεύκων στέκουν αγέρωχοι πλάι σε πολυτελείς βίλες. Χτισμένες με πέτρα και γυαλί, περιτριγυρισμένες από περιποιημένους κήπους και πισίνες που λαμπυρίζουν στον ήλιο, δίνουν την εντύπωση ενός μικρού παραδείσου. Όμως, πίσω από αυτή την εικόνα κρύβεται μια ιστορία που θα μπορούσε να αποτελέσει υπόδειγμα για το πώς η καθυστέρηση της ελληνικής Δικαιοσύνης μετατρέπει την παρανομία σε κανονικότητα.

Πριν από περίπου δύο δεκαετίες, οι μπουλντόζες εισέβαλαν σε μια παραθαλάσσια δασική έκταση και έστησαν ένα συγκρότημα 21 πολυτελών κατοικιών. Οι οικοδομικές άδειες που είχαν εκδοθεί κρίθηκαν αργότερα παράνομες. Το ανώτατο δικαστήριο της χώρας αποφάσισε τελεσίδικα την κατεδάφιση. Η υπόθεση φαινόταν ξεκάθαρη: η δασική γη προστατεύεται από το Σύνταγμα και η οικιστική αξιοποίηση δεν αποτελεί λόγο υπέρτερου δημοσίου συμφέροντος.

Κι όμως η κατεδάφιση δεν έγινε ποτέ.

Οι ιδιοκτήτες και οι επιχειρηματίες πίσω από το εγχείρημα κατέθεσαν προσφυγές, αξιοποίησαν κάθε νομικό παραθυράκι, κέρδισαν χρόνο. Εν τω μεταξύ, το συγκρότημα συνέχισε να λειτουργεί, να πουλά, να νοικιάζει, να αποφέρει έσοδα. Δεκαπέντε χρόνια γεμάτα κέρδη, σε μια υπόθεση που στα χαρτιά είχε κλείσει υπέρ του κράτους.

Η επίσημη εικόνα που προβάλλεται σήμερα είναι αυτή ενός υποδειγματικού οικισμού: καθαριότητα, αισθητική, οικολογική ευαισθησία. Υπάρχουν σύλλογοι κατοίκων, συνεργασίες με τοπικές επιχειρήσεις, ακόμη και περιβαλλοντικές δράσεις. Η πραγματικότητα όμως είναι πιο σύνθετη. Διότι, όσο κι αν η εικόνα εντυπωσιάζει, το θεμελιώδες ερώτημα παραμένει: πώς είναι δυνατόν ένα συγκρότημα με τελεσίδικη απόφαση κατεδάφισης να στέκει ακόμη ανέγγιχτο;

Το φαινόμενο δεν είναι μεμονωμένο. Οι καθυστερήσεις στην απονομή και εκτέλεση της δικαιοσύνης στη Χαλκιδική είναι χρόνιες. Στο μεταξύ, οι παρανομίες παγιώνονται, τα κέρδη συσσωρεύονται και το κράτος χάνει κάθε κύρος.

Η υπόθεση αυτή θυμίζει και πιο πρόσφατες αποκαλύψεις: παράνομες άδειες, τοπικές πολεοδομίες που κλείνουν το μάτι, επιχειρηματίες που εκμεταλλεύονται κενά και αδυναμίες του συστήματος. Ο παραλληλισμός είναι αναπόφευκτος και ανησυχητικός.

Δεκαπέντε χρόνια μετά, οι βίλες στέκουν ακόμη εκεί, σαν μνημεία μιας σιωπηρής ήττας του κράτους Δικαίου. Σαν να μας υπενθυμίζουν ότι στη Χαλκιδική, η Δικαιοσύνη μπορεί να αποφασίζει, αλλά η εκτέλεση των αποφάσεων είναι μια εντελώς διαφορετική ιστορία.

Μια ιστορία όπου η σιωπή, η καθυστέρηση και το κέρδος γίνονται οι καλύτεροι σύμμαχοι των ισχυρών.

ΠΑΡΟΜΟΙΑ ΑΡΘΡΑΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ ΑΠΟ ΤΟΝ ΔΗΜΙΟΥΡΓΟ