Καλοκαίρι στη Βουρβουρού. Ο ήλιος έγερνε  κι ο κόλπος άστραφτε σαν καθρέφτης. Οι ψαράδες είχαν δέσει τις βάρκες τους, κι οι παρέες κάθονταν στην ακρογιαλιά με ουζάκι και φρέσκο ψάρι. Εκεί, όπως πάντα, άρχισαν οι ιστορίες∙ γιατί κάθε καλοκαίρι έχει ανάγκη από παραμύθια.

«Βλέπετε απέναντι;» ρώτησε ο γέρο-Θανάσης, δείχνοντας το πράσινο νησί της Διάπορος. «Εκεί δεν είναι μόνο δέντρα και άμμος. Είναι τόπος στοιχειωμένος από μυστικά».

Κι όλοι σώπασαν, γιατί ήξεραν πως ο Θανάσης δεν μιλούσε ποτέ τυχαία.

Λένε πως κάποτε οι μοναχοί του Άθωνα πήγαιναν εκεί για να βρίσκουν ησυχία. Έχτισαν μικρά κελιά, προσεύχονταν και άναβαν καντήλια που φώτιζαν τις νύχτες. Μα αργότερα, το νησί έγινε καταφύγιο πειρατών. Στα σπήλαια έθαψαν κασέλες με χρυσάφι, σμαράγδια και ξίφη από μακρινούς τόπους. Κι από τότε, κανείς δεν ξέρει αν έμειναν τα καντήλια των μοναχών ή τα λυχνάρια των κρυφών φυλάκων.

Οι παλιοί ψαράδες ορκίζονταν: καλοκαιρινές νύχτες, όταν η θάλασσα ήταν λάδι, έβλεπαν φώτα να τρεμοπαίζουν στον Διάπορο. Άλλοτε σαν κεράκια, άλλοτε σαν πυγολαμπίδες, να σβήνουν και να ανάβουν χωρίς καμιά εξήγηση.

«Μια φορά», είπε ο γέρος, «ο πατέρας μου γύριζε με τη βάρκα του αργά το βράδυ. Είδε φως στην ακτή και νόμιζε πως είναι ψαράδες σαν κι αυτόν. Μα όταν πλησίασε, δεν ήταν κανείς. Μόνο ένας ψίθυρος ακούστηκε, σαν τραγούδι από τα έγκατα της γης. Τρόμαξε κι έφυγε, κι από τότε δεν ξαναπήγε νύχτα στο νησί».

Η θάλασσα αναστέναξε κι η βραδιά κύλησε. Τα παιδιά κοίταζαν με μάτια ορθάνοιχτα το νησί απέναντι. Κι οι μεγάλοι, χαμογελώντας, ήξεραν πως τέτοιες ιστορίες δεν χρειάζονται αποδείξεις. Είναι καλοκαίρι, κι οι θρύλοι ταξιδεύουν με το αεράκι όπως τα κύματα.

Γιατί ο Διάπορος δεν είναι μόνο νησί∙ είναι παραμύθι. Κι αν τύχει να βρεθείς εκεί νύχτα, πρόσεξε∙ μπορεί να δεις τα φώτα και να ακούσεις το τραγούδι. Μα το μυστικό της, το κρατά καλά ο χρόνος.

ΠΑΡΟΜΟΙΑ ΑΡΘΡΑΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ ΑΠΟ ΤΟΝ ΔΗΜΙΟΥΡΓΟ