Αρχαίοι λαοί, όπως οι Αιγύπτιοι, οι Σύριοι, οι Βαβυλώνιοι, οι Σουμέριοι, και οι Χετταίοι, είχαν εντάξει το μέλι στη διατροφή τους ως θεραπευτικό και φαρμακευτικό μέσο. Ο Ιπποκράτης και όλοι οι γιατροί της αρχαιότητας το συνιστούσαν σαν φάρμακο σε πολλές περιπτώσεις. Ο Ιπποκράτης αναφέρει ότι το μέλι κάνει πιο ζωηρό το χρώμα του ανθρώπου, ενώ εξαίρει την ευεργετική επίδρασή του σε υγιείς και ασθενείς.
Ο Πυθαγόρας διαπιστώνει ότι το μέλι εξαφανίζει την κόπωση. Ο Δημόκριτος, ο οποίος έζησε περισσότερα από 110 χρόνια, απέδωσε τη μακροβιότητά του στο μέλι, λέγοντας ότι το προϊόν βοηθά το μεσήλικα να διατηρεί νεανικό σφρίγος. Οι Αρχαίοι Έλληνες και Ρωμαίοι χρησιμοποίησαν το μέλι σε μίγμα με ζωικό λίπος για τη θεραπεία πληγών που είχαν μολυνθεί. Ο Αριστοτέλης ο Σταγειρίτης το χαρακτήρισε σαν βάλσαμο για τα ερεθισμένα μάτια και τις πληγές και ο Διοσκουρίδης αποτελεσματικό για τις υπό σήψη πληγές.
Πρόκειται για ένα “υγρό” χρυσάφι λοιπόν που στη Χαλκιδική υπάρχει μπόλικο, μιας και ένα πολύ μεγάλο μέρος της ασχολείται με την μελισσοκομία. Σε ολόκληρο τον νομό υπάρχουν πολλοί μελισσοκόμοι, οι οποίοι έμαθαν την τέχνη και αγάπησαν τα μελίσσια από πάππου προς προπάππου, συνεχίζοντας έτσι με κάποιον τρόπο την παράδοση. Την εκλεκτή παράδοση για την ακρίβεια.
Γιατί το μέλι της Χαλκιδικής είναι εκλεκτό, πλούσιο, αρωματικό, αγνό και θρεπτικό! Έτσι λένε όσοι το δοκιμάζουν και γεύονται αυτή την ανεπανάληπτη γεύση του.
Πως αλλιώς; Θα αναρωτηθείτε. Αφού η Χαλκιδική είναι μία περιοχή με πλούσια χλωρίδα, ιδανικός τόπος για να αναπτυχθεί και να ξεχωρίσει αυτό το προϊόν.
Οι μελισσοκόμοι της Χαλκιδικής είναι πάνω από 1.000 και παρασκευάζουν διάφορες ποικιλίες μελιού με κυριότερες αυτές του ανθόμελου και του πευκόμελου.
Ο κύριος Ιωάννης Μαρτζιβάνος, παραγωγός μελιού με καταγωγή από τον Νέο Μαρμαρά ασχολείται εδώ και πολλά χρόνια και με την μελισσοκομία, μία δουλειά που όπως ο ίδιος λέει «την βρήκε από τον πατέρα του και προσπαθεί να την συνεχίσει».
«Πολλοί μελισσοκόμοι από την Χαλκιδική μεταναστεύουν στην νότια Ελλάδα ή στο Άγιον Όρος -αρχές της άνοιξης- για να βγάλουν κάποιες ποικιλίες, (τις πρώτες) όπως είναι το πορτοκαλόμελο και το πευκόμελο. Η περιοχή της Χαλκιδικής δίνει αργότερα πευκόμελο, μιας και όπως γνωρίζετε είναι ένας νομός με ατελείωτα δάση από πεύκα. Έπειτα προς το τέλος του καλοκαιριού με αρχές φθινοπώρου βγάζουμε το ανθόμελο της σουσούρας, και πιο αργά προς τον Νοέμβριο -πιο σπάνια- βγάζουμε το μέλι της κουμαριάς», σημειώνει ο κ. Μαρτζιβάνος.
«Το 70% της παραγωγής είναι το πευκόμελο και 20-30% το ανθόμελο» λέει ο κ. Ιωάννης σημειώνοντας πως «φέτος λόγω των καιρικών συνθηκών, της κλιματικής αλλαγής η παραγωγή του πεύκου στη Χαλκιδική δεν ήταν καθόλου ευνοϊκή, με αποτέλεσμα να υπάρχει πολύ μειωμένη ποσότητα μελιού».
Όσον αφορά ποια θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως μία καλή χρονιά για τους μελισσοκόμους, ο ίδιος απαντά: «Μία καλή χρονιά είναι κάσα και δοχείο που λέμε εμείς. Όμως ο καιρός, οι καιρικές συνθήκες, τα κόστη στις μετακινήσεις, η νοθεία, η μείωση των τιμών κτλ δεν μπορείς να ξέρεις τι θα σου φέρουν…, δυστυχώς».
Πάντως σύμφωνα με τον κ. Μαρτζιβάνο η δουλειά του μελισσοκόμου δεν σταματάει, είναι συνεχής και απαιτητική: «Όταν είσαι επαγγελματίας μελισσοκόμος και θέλεις να έχεις το καλύτερο αποτέλεσμα, δουλεύεις συνεχώς. Χειμώνα και καλοκαίρι. Χειμώνα κάνεις τις προετοιμασία σου και έπειτα από την άνοιξη και μετά κυνηγάς την δουλειά σου. Για να καταλάβετε ένας μελισσοκόμος που ζει αποκλειστικά από την μελισσοκομία δεν μπορεί να μείνει μόνο στη Χαλκιδική και να περιμένει πότε και αν θα δώσει το πεύκο. Πηγαίνει σε άλλες περιοχές, που δίνουν από νωρίς κάποιες ποικιλίες και έπειτα αν ενδείκνυται και αν τον συμφέρει έρχεται και στο μέρος του στη Χαλκιδική», καταλήγει και ελπίζει η φετινή να είναι μία καλή χρονιά για την μελισσοκομία με μεγάλες παραγωγές! 
