Απόγνωση και αγανάκτηση από τους επαγγελματίες ψαράδες του Δήμου Αριστοτέλη
Ανοιχτή καταγγελία από τους Φώτη Ζέλλιο και Παναγιώτη Κορτέση για την απαγόρευση προσέγγισης στο Άγιο Όρος
Σε κρίσιμη καμπή βρίσκεται το μέλλον της παράκτιας αλιείας στη βορειοανατολική Χαλκιδική, καθώς η εφαρμογή του περιοριστικού μέτρου για προσέγγιση σκαφών κάτω των 500 μέτρων από τις ακτές του Αγίου Όρους δημιουργεί ένα καθεστώς οικονομικής ασφυξίας για τους επαγγελματίες ψαράδες. Δύο πρόσωπα-κλειδιά, ο Φώτης Ζέλλιος και ο Παναγιώτης Κορτέσης, εκπέμπουν σήμα κινδύνου για το μέλλον του επαγγέλματος και των τοπικών κοινωνιών.
Φώτης Ζέλλιος: «Ζητούμε εξαίρεση από τον περιορισμό των 500 μέτρων».
Ο Γενικός Γραμματέας του Συλλόγου Πλοιοκτητών της Αμμουλιανής, Φώτης Ζέλλιος, μιλά για το αδιέξοδο στο οποίο έχουν οδηγηθεί οι επαγγελματίες της περιοχής.
«Τα τελευταία χρόνια έχει προκύψει ένα πολύ σοβαρό ζήτημα για εμάς τους επαγγελματίες ψαράδες. Ένας νόμος απαγορεύει την προσέγγιση των σκαφών σε απόσταση μικρότερη των 500 μέτρων από τις ακτές του Αγίου Όρους. Παλαιότερα αυτό δεν ίσχυε για εμάς. Ψαρεύαμε εκεί για γενιές από τους παππούδες και τους πατεράδες μας».
Η εντατικοποίηση των ελέγχων, με χρήση δορυφορικών συστημάτων, όπως αναφέρει, καθιστά πλέον την προσέγγιση απαγορευτική.
«Πλέον, αν παραβιάσουμε τα 500 μέτρα, επιβάλλονται πρόστιμα 1.500 και 2.000 ευρώ, με βάση τα δορυφορικά συστήματα παρακολούθησης που έχουμε υποχρεωτικά στα σκάφη. Έτσι, αποκλειόμαστε από μια θαλάσσια περιοχή ζωτικής σημασίας, καθώς από εκεί περνούν τα μεταναστευτικά ψάρια με τα οποία στηριζόταν το εισόδημά μας».
Ο κ. Ζέλλιος ξεκαθαρίζει:
«Δεν έχουμε κανένα πρόβλημα με το Άγιο Όρος, ούτε με τις μονές ούτε με την Ιερά Επιστασία. Αντιθέτως, έχουμε φιλικές σχέσεις και συνεργασία. Τους δίνουμε ψάρια, μοιραζόμαστε πράγματα. Το θέμα είναι καθαρά ζήτημα της Πολιτείας και του τρόπου εφαρμογής του νόμου».
Κλείνοντας, απευθύνει έκκληση:
«Ζητάμε από την Πολιτεία να εξαιρέσει τους περιοίκους από τον περιορισμό των 500 μέτρων. Να μπορούμε να προσεγγίζουμε για να ψαρεύουμε, χωρίς τον φόβο δυσβάσταχτων προστίμων. Αυτή η απαγόρευση έχει καταστρέψει την καθημερινότητά μας. Δεν μπορούμε να βγάλουμε μεροκάματο».
Παναγιώτης Κορτέσης: «Δεν ζητάμε χάρη, ζητάμε να δουλέψουμε».
Ακόμα πιο δραματικός είναι ο τόνος του Προέδρου του Συλλόγου Παράκτιων Αλιέων Δήμου Αριστοτέλη, Παναγιώτη Κορτέση, ο οποίος τονίζει ότι οι αλιείς της περιοχής βιώνουν πλέον αποκλεισμό από τις ίδιες τους τις θάλασσες.
«Δεν έχουμε άλλο μέρος να δουλέψουμε. Το μόνο μέρος που μπορούμε να ψαρέψουμε είναι το Άγιο Όρος. Αν πλησιάσουμε κάτω από τα 500 μέτρα, πληρώνουμε πρόστιμα 900 ευρώ, 1.500 ευρώ, ακόμα και 30.000. Κι όλα αυτά, επειδή μας παρακολουθούν δορυφορικά».
Ο Σύλλογος αριθμεί πάνω από 250 μέλη, επαγγελματίες αλιείς από Ουρανούπολη, Νέα Ρόδα, Αμμουλιανή, Ιερισσό, Ολυμπιάδα και Πυργαδίκια.
«Μιλάμε για 10-12 παράκτια σκάφη όλα κι όλα, που ζούνε από εκεί. Παλιά μας δίνανε νερό και φιλοξενία τα μοναστήρια. Τώρα έχουν κάνει δικά τους σκάφη και ψαρεύουν χωρίς άδειες και θέλουν να διώξουν εμάς».
Ο ίδιος καταγγέλλει την ανισότητα στην εφαρμογή των κανόνων.
«Όπου πάμε, μας βλέπουν. Έχω δορυφορικό στο σκάφος και μόλις πλησιάσω γυαλό, έρχεται το Λιμεναρχείο. Άλλοι που δεν έχουν τέτοια συστήματα, δεν τους βλέπει κανείς. Εμείς όμως δεν μπορούμε ούτε να αναπνεύσουμε».
Η κατάσταση έχει οδηγήσει σε μαρασμό το επάγγελμα.
«Όλοι μας έχουμε παιδιά, αλλά κανένα δεν θέλει να ακολουθήσει το επάγγελμα. Δεν υπάρχει προοπτική. Το επάγγελμα μας τελειώνει. Μας ξεσπιτώνουν, μας σβήνουν».
Και καταλήγει:
«Δεν ζητάμε χάρη. Ζητάμε να μπορούμε να βγάζουμε το μεροκάματό μας. Είμαστε ντόπιοι, είμαστε λίγοι, δεν ενοχλούμε κανέναν. Αφήστε μας να δουλέψουμε».
Τέλος εποχής για την παράκτια αλιεία;
Η παράκτια αλιεία στη Χαλκιδική υπήρξε για αιώνες βασικός τρόπος ζωής και πηγή πολιτισμού. Οι ψαράδες μεγάλωναν δίπλα στο κύμα, περνούσαν την τέχνη από πατέρα σε γιο και αποτελούσαν ζωντανό κομμάτι της τοπικής οικονομίας. Σήμερα, η αυστηρή εφαρμογή ενός νόμου, χωρίς εξαιρέσεις για τους ανθρώπους που κατοικούν και εργάζονται εκεί επί γενεές, φέρνει την κοινωνία σε οριακή κατάσταση. Αν δεν υπάρξει πολιτική παρέμβαση, ένα από τα παλαιότερα επαγγέλματα της Χαλκιδικής κινδυνεύει με αφανισμό.
γράφει η Σουζάνα Καζάκα, πρώτη δημοσίευση στη Μακεδονία της Κυριακής.
