Πάρκαρε όπου θες… γιατί έτσι έμαθες

Μια νοοτροπία που (δυστυχώς) δεν βάζει ποτέ χειρόφρενο
Η Χαλκιδική αλλάζει. Αναπτύσσεται. Τρέχει – συχνά ανεξέλεγκτα.
Το ίντερνετ μπορεί να σέρνεται (ναι, κι αυτό είναι ένα ζήτημα…), όμως σε άλλα πεδία προχωράμε με… καπνούς και κορναρίσματα.

Πάρκινγκ; Πεζόδρομοι; Κανόνες κυκλοφορίας; Χα! Αυτά είναι για τους άλλους. και όχι μόνο – έχουμε άλλη σχολή. Το αυτοκίνητο δεν είναι απλώς εργαλείο. Είναι προέκταση του εαυτού μας. Το παρκάρουμε όπου βολεύει εμάς – στα πεζοδρόμια, στις ράμπες, μπροστά σε μαγαζιά, μέσα σε ζώνες πεζών. Όπου «χωράει», εκεί «κάθεται».

Δεν μιλάμε μόνο για μια πόλη. Το φαινόμενο είναι γενικευμένο. Η νοοτροπία του “παρκάρω” για κάποιους όπου θέλω γιατί έτσι βολεύομαι» έχει γίνει κανόνας.
Και μάλιστα… με ύφος:
– «Κι οι άλλοι έτσι κάνουν».
– «Για 5 λεπτά ήμουν».
– «Δεν έχει αλλού».
(Ενώ το ελεύθερο πάρκινγκ βρίσκεται 300 μέτρα πιο κάτω, αλλά… ποιος περπατάει;)

 Οι εικόνες μιλούν από μόνες τους. Μια καθημερινή μέρα, πριν καν μπει το καλοκαίρι, το κέντρο των Νέων Μουδανιών είναι ασφυκτικό. Πεζοδρόμια καταλυμένα. Το παραλιακό μέτωπο γεμάτο με μηχανάκια και αυτοκίνητα, «παρκαρισμένα» λες και είναι διακοσμητικά – και φυσικά κανείς δεν τα βλέπει.»

 Και μηχανάκια που γκαζώνουν μέσα στον πεζόδρομο. Γιατί;
Γιατί μπορούν.

Και πριν προλάβει κάποιος να φωνάξει «μα δεν έχουμε χώρους!», να θυμίσουμε ότι σε λίγες μέρες παραδίδεται και ο χώρος στάθμευσης στο αμφιθέατρο των Νέων Μουδανιών.
Αλλά, αν δεν αλλάξει η νοοτροπία, πάλι θα δούμε αυτοκίνητα «φυτεμένα» στην είσοδο του ίδιου του χώρου. Γιατί όχι;

 Ώρα για αλλαγή… στάσης
Μας αρέσει να μην ταλαιπωρούμαστε. Κανείς δεν θέλει να κουβαλάει σακούλες από 500 μέτρα μακριά.
Αλλά η αλήθεια είναι μία: Ζούμε σε μικρές πόλεις. Οι αποστάσεις είναι γελοία μικρές.
Αν δεν περπατήσεις 3-4 λεπτά στην πόλη σου, πού θα περπατήσεις;

Ίσως είναι ώρα να αλλάξουμε συνήθειες πριν φωνάξουμε πάλι για την «έλλειψη υποδομών».
Να περπατήσουμε λίγο, να απολαύσουμε μια όμορφη διαδρομή, να δώσουμε χώρο στους πεζούς, στις οικογένειες, στους ανθρώπους με καροτσάκια, στα παιδιά με ποδήλατα.

Μήπως, λοιπόν, ήρθε η ώρα να κατεβάσουμε λίγο το χειρόφρενο της κακής μας συνήθειας και να οδηγήσουμε — κυριολεκτικά και μεταφορικά — προς κάτι καλύτερο;