Πέντε λεπτά περπάτημα ή πέντε λεπτά καθυστέρηση για ένα ασθενοφόρο;(φωτογραφίες)

Κάθε μέρα στα Νέα Μουδανιά βλέπουμε το ίδιο έργο: αυτοκίνητα παρκαρισμένα παντού. Σε στροφές, σε γωνίες, σε πεζοδρόμια, μπροστά σε εισόδους σπιτιών. Χώρος στάθμευσης; Όχι. Χώρος ανοχής και ασυδοσίας.

Τα περιφερειακά πάρκινγκ, άδεια. Οι δρόμοι του κέντρου, φραγμένοι. Οι οδηγοί, αγανακτισμένοι – οι πεζοί, εγκλωβισμένοι.

Και μετά αναρωτιόμαστε: γιατί ο άλλος βάζει τελάρα, καρέκλες, τσιμεντόλιθους μπροστά στην πόρτα του; Μα γιατί εκεί που έπρεπε να υπάρχει πρόσβαση, κάποιος αποφάσισε να σταθμεύσει τη βολή του.

Δεν είναι το πρόβλημα μόνο η αισθητική, ούτε η πολεοδομία. Είναι η συνείδηση. Γιατί δεν ξέρεις ποτέ πότε ένα ασθενοφόρο, ένα πυροσβεστικό, ένα περιπολικό θα χρειαστεί να περάσει από εκεί που εσύ άφησες το Ι.Χ. με αλάρμ «για δυο λεπτά». Και αυτά τα δύο λεπτά μπορεί να γίνουν κρίσιμα, μοιραία.

Γιατί δεν σταθμεύουμε στα πάρκινγκ των 5 λεπτών απόστασης; Γιατί απλώς δεν θέλουμε να περπατήσουμε 300 μέτρα. Αλλά αν πρόκειται για άλλον, για το παιδί, για τον πατέρα μας, για εμάς, τότε θυμόμαστε τη λέξη “ευθύνη”.

Ο δρόμος δεν είναι ιδιοκτησία κανενός. Και το πεζοδρόμιο δεν είναι προέκταση του προφυλακτήρα μας.
Αν δεν αρχίσουμε να ξεχωρίζουμε πού τελειώνει το “εγώ” και πού αρχίζει ο δρόμος, δεν θα αλλάξει τίποτα. Ούτε με φωτογραφίες. Ούτε με πρόστιμα. Ούτε με αναρτήσεις.

Χρειάζεται απλώς κάτι παλιό, μα ξεχασμένο: σεβασμός.