Ήταν τέλη Μαρτίου του έτους 2010 όταν ο αείμνηστος Μητροπολίτης Ιερισσού Νικόδημος, ιερουργούσε στον Μητροπολιτικό Ιερό Ναό Αγίου Στεφάνου Αρναίας.

Εόρταζε απλά και απέριττα την 29η επέτειο από την ημέρα που η πρόνοια του Πανοικτίρμονος Θεού τον καταστούσε διά του Αγίου και Τελεταρχικού Πνεύματος, Ποιμενάρχη της Θεοσώστου Μητροπόλεως Ιερισσού και Αγίου Όρους και Αρδαμερίου.

Στο κήρυγμά του, ένδακρυς εξέφραζε τότε την απορία του, πως ο Κύριος τον ανέχθηκε και του χάρισε 29 έτη να ποιμαίνει την Ιερά Μητρόπολη, “εν τη άκρα συγκαταβάση του” και αναλογιζόταν πότε παρήλθαν όλα αυτά τα έτη δίχως και ο ίδιος να τα αντιληφθεί…

Προσπαθούσε να απαριθμήσει πόσες Αρχιερατικές Θείες Λειτουργίες είχε τελέσει, πόσες χειροτονίες κληρικών, πόσα μυστήρια, εγκαίνια Ιερών Ναών και πόσες ανεγέρσεις πνευματικών κέντρων…

Ήταν αδύνατον να τα αναφέρω, είχε πει, διότι ούτε εγώ ο ίδιος τα θυμάμαι…

“Δεν γνωρίζω πόσο ακόμη θα με ανέχεται ο Θεός, ή πόσος χρόνος ζωής μου απομένει…προσπάθησα να κάμω ό,τι ήταν δυνατόν ώστε να τηρήσω τις υποσχέσεις μου κατά την ημέρα της εις Επίσκοπον χειροτονίας μου.

“Όταν ποιήσητε πάντα τα διαταχθέντα υμίν, λέγετε ότι δούλοι αχρείοι εσμέν, ό ωφείλομεν ποιήσαι πεποιήκαμεν” (Λουκ.ιζ 10).

Εάν το κατόρθωσα αυτό θα το μάθω όταν κληθώ ενώπιον Του, ίνα κριθώ όπως όλοι μας τη φοβερά εκείνη ημέρα που η ψυχή μου βιαίως θα χωριστεί εκ του σώματός μου…”

Προφητικά τα λόγια του αφού δύο έτη μετά εκλήθη εις τους ουρανούς…

Από την εξόδιο ακολουθία

Eγεννήθη εν Λισβορίω Μυτιλήνης στις 7.9.1931 και έλαβε το όνομα Νικόλαος.

Ορφανός παιδιόθεν εκ μητρός, ανετράφη εντός της αγκάλης της Εκκλησίας, γαλουχημένος από τον πατέρα του, αείμνηστο π.Ευστράτιο.

Διέθετε όλες τις προυποθέσεις ώστε να εισέλθει εις τον ιερό κλήρο και να χειροτονηθεί διάκονος και πρεσβύτερος τον Σεπτέμβριο του έτους 1955 στην Θεολογική Σχολή της Χάλκης, από το τότε Σχολάρχη αοίδιμο Μητροπολίτη Ικονίου Ιάκωβο Στεφανίδη.

Έζησε από κοντά την φρίκη των Σεπτεμβριανών και κοιμήθηκε δύο βράδυα με τους υπόλοιπους φοιτητές σε μία κρύπτη της Σχολής για να διαφυλάξει την ζωή του.

Απεφοίτησε αριστούχος από την αγαπημένη του Θεολογική Σχολή της Χάλκης και μετέβη στο Μπέρμιχαμ της Αγγλίας για μεταπτυχιακές σπουδές.

Από εκεί ξεκίνησε την μεγάλη ιερατική του πορεία όπου η Εκκλησία τον απέστειλλε να την διακονήσει σε νευραλγικές θέσεις.

Στην νήσο Μάλτα, στο Λονδίνο, στην Μυτιλήνη, ως Πρωτοσύγκελλος, στην Θεσσαλονίκη, στην Αθήνα ως Ι. Προιστάμενος του Ιερού Ναού Αγίου Νικολάου, Αχαρνών και τέλος στην Αρναία.

Διετέλεσε καθηγητής των μαθημάτων Λειτουργικής και Ποιμαντικής στην Ανωτέρα Εκκλησιαστική Σχολή Θεσσαλονίκης και Καθηγούμενος της Πατριαρχικής και Σταυροπηγιακής Ιεράς Μονής Βλατάδων, Θεσσαλονίκης.

Ως Πρωτοσύγκελλος επί 18 έτη στην Μυτιλήνη πρωτοστάτησε και ήταν παρών στις ανασκαφές της ευρέσεως των θαυματουργών Ιερών Λειψάνων των Αγίων Νεοφανών Μαρτύρων Ραφαήλ, Νικολάου και Ειρήνης.

Μαθήτευσε πλησίον εξαίρετων Ιεραρχών, λαμβάνων αποστάγματα της σοφίας και της συνέσεώς τους, των αειμνήστων Μητροπολιτών Μυτιλήνης Ιακώβου του Α’, του από Δυρραχίου, Μυτιλήνης Ιακώβου του Β’, του από Σιατίστης, Ικονίου Ιακώβου, Σταυρουπόλεως Μαξίμου και Αθηνών Σεραφείμ.

Ως έτοιμος από καιρό, 27η Μαρτίου 1981 εξελέγη με μεγάλη πλειοψηφία Μητροπολίτης Ιερισσού, Αγίου Όρους και Αρδαμερίου.

Το έργο του μνημειώδες, σύμφωνα και με το βιβλίο που εξέδωσε ο αλησμόνητος κατά σάρκαν αδελφός του, διδάσκαλος Ιωάννης, με τίτλο: “Νικόδημος Αναγνώστου, η διακονία του ως Μητροπολίτης Ιερισσού, Μυτιλήνη 2017”.

Σε ορκωμοσία νέων αιρετών της αυτοδιοίκησης στον δήμο Παναγίας

Τέλεσε σε 31 έτη 88 χειροτονίες κληρικών, 17 εξ αυτών εις το Άγιο Όρος.

Ανέδειξε και καθιέρωσε να τιμώνται οι 21 τοπικοί Άγιοι της Μητροπόλεώς του.

Διαίρεσε την Μητρόπολη σε επτά αρχιερατικές περιφέρειες, διορίζοντας Πρωτοσύγκελλο και Γενικό Αρχιερατικό Επίτροπο.

Ανήγειρε δύο Μητροπολιτικά Μέγαρα αφού αυτό που υπήρχε ήταν πλέον σε άσχημη κατάσταση, σε ένα δε από αυτά προνοία του δημιούργησε μεγαλοπρεπές παρεκκλήσιο αφιερωμένο στην Παναγία την Δακρυροούσα.

Δημιούργησε έξι νέες Ενορίες και θεμελίωσε πέντε άλλους Ναούς.

Ανήγειρε δώδεκα παρεκκλήσια και εικοσιοκτώ πνευματικά κέντρα. Αγιογραφήθηκαν προνοία του εικοσιέξι Ιεροί Ναοί.

Ανέδειξε το Ιερό Προσκύνημα Μεγάλης Παναγίας Χαλκιδικής ως το σημαντικότερο πνευματικό κέντρο της Μητροπόλεως του, με ανέγερση ξενώνων και πνευματικού κέντρου, διαμένων ο ίδιος ως απλός μοναχός επί 15 έτη, τελώντας ο ίδιος τις ακολουθίες πρωί και εσπέρας.

Ήταν ο “επίγειος παράδεισός του”, όπως χαρακτηριστικά έλεγε, αφ’ ενός διότι ένοιωθε την ύπαρξη και την χάρη της Υπεραγίας Θεοτόκου, αφού εκεί ευρέθη η θαυματουργός εικόνα Της το έτος 1860, (αρχιερατεύοντος του Μητροπολίτου Ιερισσού Ιωαννικίου) αφ’ ετέρου διότι το φυσικό περιβάλλον με την πυκνή βλάστηση, τα δεκάδες δέντρα που σκέπαζαν το Επισκοπείο αλλά και η θαυμαστή θέα της θάλασσας των Πυργαδικίων, ήταν ένας πίνακας μοναδικός με πανδαισία χρωμάτων…

Περίλυπος άφησε τον Σεπτέμβριο του έτους 1996, αυτό το περιβάλλον για να διαμείνει μόνιμα στο νέο Επισκοπείο στην Αρναία, αλλά με την υπόσχεση στον εαυτό του, ότι τους 4 θερινούς μήνες κάθε χρόνου, θα επέστρεφε στο Ι.Προσκύνημα…

Ίδρυσε 4 Ιερές Μονές, μία ανδρώα και τρείς γυναικείες. Διόρισε 10 νέους Ιεροκήρυκες και 45 νέους πνευματικούς.

Συγκαλούσε Ιερατικές Συνάξεις, θεολογικά Συνέδρια ενώ μετέφρασε εξ ολοκλήρου την Αποκάλυψη του Αγίου Ιωάννου και συνέγραψε 15 τόμους με τίτλο ” Μαρτυρία” καθώς και όλες τις ποιμανορικές εγκυκλίους του σε βιβλία “Ποίμανε τα πρόβατά μου”.

Υπήρξε εκδότης εκκλησιαστικής εφημερίδος, και συνέτασε για κάθε Κυριακή γραπτό θείο κήρυγμα το οποίο αποστέλλονταν σε όλες τις ενορίες.

Δημιουργός εκκλησιαστικών κατασκηνώσεων και ιδρυτής του συνδέσμου νέων “Αγία Ακυλίνα”.

Προνοία του λειτουργούσαν τα κατηχητικά σχολεία όλων των βαθμίδων σε όλους σχεδόν τους Ναούς του.

Ανασύστασε το γενικό φιλόπτωχο ταμείο, ανήγειρε γηροκομείο ενώ συγκαλούσε συχνά αντιαιρετικά συνέδρια.

Υπήρξε ιδρυτής του συνδέσμου ιεροψαλτών βυζαντινής μουσικής, σχολών αγιογραφίας και τοπικού ραδιοφωνικού σταθμού.

Μοναδικό το επίτευγμά του και η επιτυχής προσπάθειά του μετά πολλών κόπων να ανεγείρει εκ τέφρας τον ολοσχερώς κατεστραμμένο Μητροπολιτικό Ιερό Ναό του Αγίου Στεφάνου, εντός ενός μόλις έτους, έπειτα από την καταστροφική πυρκαγιά τον Σεπτέμβριο του έτους 2005.

Προς ενίσχυση πνευματική του ποιμνίου του, μετέφερε κατ’ έτος κατόπιν αιτήματος του, από την Ι.Μονή Ξενοφώντος την αγία κάρα του Πρωτομάρτυρος Αγίου Στεφάνου, κατά την εορτή του Μητροπολιτικού Ναού Αρναίας, ενώ συνέχισε την μακραίωνη παράδοση της μεταφοράς του Τιμίου Σταυρού από την Ιερά Μονή Ξηροποτάμου, την Κυριακή των Βαίων στα Πετροκέρασα.

Διετέλεσε τοποτηρητής της Μητροπόλεως Σερρών και Νιγρίτης κατά τα έτη 1984 και 2003.

Σπούδασε νέους στηρίζοντας τους υλικά αλλά και βοηθούσε άπορες οικογένειες δίχως να το γνωρίζουν ούτε οι πιό κοντινοί συνεργάτες του.

Η σχέση του με τα χρήματα δεν ήταν και ιδιαίτερη….ο μισθός του μοιράζονταν όπου έβλεπε ότι υπήρχαν άνθρωποι που στερούνταν ακόμη και τα απαραίτητα για την ζωή τους.

Εξ ου και δεν διέθετε καταθέσεις με αποτέλεσμα να μην μπορεί να πληρώσει ούτε τα έξοδα της τελευταίας νοσηλείας του, τα οποία κάλυψαν οι συγγενείς του.

Αμνησίκακος, μακρόθυμος, ευγενής, δίχως εγωισμό και υπερηφάνεια. Απεχθανόταν τις κατηγορίες, τους συκοφάντες και όσους έκρυβαν δόλο στην ψυχή τους.

Λιτοτοδίαιτος και ολιγαρκής. Την τροφή την θεωρούσε “αναγκαία μόνο για την επιβίωση μας”

Δεν ήταν λάτρης των βαρύτιμων αμφίων των δεκάδων εγκολπίων και των εκθαμβωτικών αρχιερατικών μιτρών…

Ο,τι πολύτιμο του χάριζαν, το δώριζε λίγο μετά σε άλλους Αρχιερείς…

Να μην προκαλούμε και να μην σκανδαλίζουμε τον κόσμο με αυτά, έλεγε…

Πρωτεύοντα ρόλο στην Αρχιερατική του συνείδηση είχε η λειτουργική ζωή της Μητροπόλεώς του.

Φιλακόλουθος και φιλάγιος. Ιερουργούσε συνεχώς, πλήν των Κυριακών και σε κάθε εορτή μεγάλου ή λιγότερου γνωστού Αγίου ενώ πολύ συχνά τελούσε πολύωρες αγρυπνίες είτε εντός της Μητροπόλεως του, είτε στο Άγιο Ορος, όπου συχνά τον καλούσαν.

Τα κηρύγματά του, πάντοτε από στήθους, ήταν ποταμοί θεολογικών μηνυμάτων που αφύπνιζαν συνειδήσεις και δημιουργούσαν προβληματισμούς…

Η μετάνοια κυριαρχούσε σε όλες του τις ομιλίες και η πρόγευση της αιωνίου ζωής, η οποία όπως τόνιζε ξεκινούσε από αυτή εδώ την επίγεια ζωή…

Όσο πόνο και θλίψεις, έλεγε, έχετε σε αυτή την ζωή και τις αντιμετωπίζετε με υπομονή, τόσα ουράνια αγαθά θα απολαύσετε στην Επουράνιο Βασιλεία, η οποία ετοιμάσθηκε για όλους μας ανεξαιρέτως…το κλειδί βρίσκεται στα δικά σας χέρια…

Ο σεβασμός, η πίστη και η εξέχουσα τιμή προς το Πανάγιο πρόσωπο της Υπεραγίας Θεοτόκου, ήταν ίσως αυτά που τον κράτησαν δυνατό όταν τον επισκέφθηκε η ασθένεια τον Νοέμβριο του 1992 και τον Ιανουάριο του 2012.

Με σθένος, υπομονή, αξιοπρέπεια και παραδειγματικό ήθος και προσευχή αντιμετώπισε τα κύματα των δοκιμασιών αυτών.

Πλησίον του εκτός από τους έμπιστους συνεργάτες του και ο αγαπημένος εν Χριστώ αδελφός του, Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Μιλήτου κ.Απόστολος, ο οποίος από πολλών ετών συνδεόταν μετά βαθυτάτης φιλίας με τον Γέροντα Ιερισσού Νικόδημο, παρών πάντοτε στις ευχάριστες και δύσκολες στιγμές της ζωής του.

Δεν ήταν τυχαίο άλλωστε ότι ο ίδιος είχε τελέσει όλα σχεδόν τα μνημόσυνα του, γονυκλινής επί του μνήματός του να διαβάζει συγκινημένος τις συγχωρητικές ευχές…

Ο Μητροπολίτης Ιερισσού Νικόδημος μετά από εννέα μήνες ασθενείας εκλήθη εκ του Κυρίου, την Κυριακή 16η Σεπτεμβρίου, του έτους 2012.

Η εξόδιος ακολουθία του τελέσθηκε δύο ημέρες μετά.

Με την συμπλήρωση δέκα ετών, απορούμε κι εμείς πως πέρασαν τόσα χρόνια….

Κάποιοι τον λησμόνησαν αν και ευεργετούμενοι και κάποιοι συνεχίζουν να έχουν ζωντανή την μνήμη του στην ψυχή και στην καρδιά τους…

Άλλοι πάλι δεν πέρασαν ούτε από το μνήμα του να του πουν ένα ευχαριστώ και να ανάψουν ένα μικρό κεράκι…

Ο ίδιος βεβαίως γνωρίζει από εκεί που βρίσκεται ποιοί τον διέγραψαν από την μνήμη τους ηθελημένα ή αθέλητα και ποιοί δακρύζουν ακόμη και τώρα όταν αναπολούν τις τόσες όμορφες αναμνήσεις που έζησαν πλησίον ενός μεγάλου Ιεράρχου…

Τιμώντας την δεκαετή πανσεβάσμια μνήμη του, δανειζόμεθα τους δικούς του λόγους μέσα από τις αναρίθμητες ποιμαντορικές εγκυκλίους του:

” …περνούμε από την ζωή του κόσμου τούτου και πορευόμεθα εις την ζωήν του μέλλοντος αιώνος. Παραμένει η μνήμη, συνοδευομένη από τα έργα της πίστεως, της αγάπης και της ελπίδος, του χρέους και του καθήκοντος ή τα έργα της απιστίας, της αρνήσεως και της προδοσίας τα οποία υπόκεινται εις την ανοχήν και την δικαιοκρισίαν του Ζώντος Θεού…”

Να έχουμε την αγία ευχή του και τις πρεσβείες του.

romfeas.gr