Ένα ξενοδοχείο 100 κλινών στην παραλία της Ολυμπιάδας Χαλκιδικής, που ανεγέρθηκε εκτός σχεδίου, κρίθηκε κατεδαφιστέο από το Πρωτοδικείο Πολυγύρου, ανοίγοντας έναν νέο κύκλο συζητήσεων για τις σκοτεινές διαδρομές αδειοδοτήσεων και χρηματοδοτήσεων.
Η υπόθεση αποκτά τεράστιες διαστάσεις, καθώς το έργο είχε λάβει επιδοτήσεις τόσο από το ΕΣΠΑ όσο και από το ελληνικό κράτος. Παράλληλα, ανήκει σε εταιρεία βουλγαρικών συμφερόντων, ενώ σύμφωνα με τις καταγγελίες πολιτών ανεγέρθηκε σε καταπατημένες ιδιωτικές εκτάσεις. Οι κάτοικοι της Ολυμπιάδας μιλούν για ένα «έγκλημα» που επί χρόνια νομιμοποιούνταν σιωπηρά, ώσπου η Δικαιοσύνη ήρθε να δικαιώσει τις φωνές τους.
Η απόφαση του ΣτΕ για την εκτός σχεδίου δόμηση, που χαρακτηρίστηκε καταπέλτης, προσθέτει νέο βάρος στην υπόθεση. Σύμφωνα με αυτήν, καμία οικοδομή εκτός σχεδίου δεν μπορεί να σταθεί χωρίς πρόσωπο σε νόμιμα αναγνωρισμένο δρόμο. Και το ξενοδοχείο της Ολυμπιάδας δεν πληρούσε αυτή τη βασική προϋπόθεση, γεγονός που επιβεβαιώνει τον παράνομο χαρακτήρα του έργου.
Το αίνιγμα των χρηματοδοτήσεων
Το σκάνδαλο δεν περιορίζεται μόνο στην πολεοδομική παρανομία. Το μεγάλο ερώτημα είναι πώς ένα τέτοιο έργο μπόρεσε να ενταχθεί σε προγράμματα χρηματοδότησης και να λάβει δάνεια και επιδοτήσεις, διοχετεύοντας ευρωπαϊκούς και εθνικούς πόρους σε μια επένδυση που από την αρχή παραβίαζε το νόμο.
Η Ευρωπαϊκή Ένωση είναι σαφής: οι επιδοτήσεις που δίνονται παρατύπως, επιστρέφονται. Όμως, ποιος θα κληθεί να τα επιστρέψει; Η εταιρεία; Το ελληνικό κράτος; Ή τελικά οι φορολογούμενοι;
Η φωνή των πολιτών
Οι πολίτες της Ολυμπιάδας ήταν εκείνοι που επί χρόνια έδιναν τη μάχη με καταγγελίες, προσφυγές και δικαστικούς αγώνες. Χωρίς τις δικές τους επίμονες παρεμβάσεις, το ξενοδοχείο θα συνέχιζε να λειτουργεί σαν να μην υπήρξε ποτέ παράβαση. Η υπόθεση αναδεικνύει την τεράστια απόσταση που χωρίζει τον πολίτη από τους μηχανισμούς ελέγχου του κράτους — αλλά και το πώς η επιμονή μιας κοινότητας μπορεί να ανατρέψει μια καλοστημένη παρανομία.
Τα ανοιχτά ερωτήματα
Η Ολυμπιάδα φέρνει στην επιφάνεια ένα σκάνδαλο με πολλαπλές προεκτάσεις. Και τα ερωτήματα που μένουν αναπάντητα είναι βαριά:
-
Πώς μπόρεσε να αδειοδοτηθεί ένα τέτοιο έργο χωρίς να πληροί τις προϋποθέσεις του νόμου;
-
Ποιοι έβαλαν την υπογραφή τους για να ενταχθεί σε προγράμματα επιδότησης;
-
Με ποιον τρόπο εγκρίθηκαν δάνεια σε μια επένδυση που στηριζόταν σε καταπατήσεις;
-
Ποιος ελέγχει τελικά τη διαφάνεια στη διαχείριση των ευρωπαϊκών και εθνικών κονδυλίων;
-
Και το πιο κρίσιμο: ποιος θα πληρώσει τον λογαριασμό;
Η υπόθεση της Ολυμπιάδας δεν είναι ένα μεμονωμένο περιστατικό. Είναι καθρέφτης ενός συστήματος που επιτρέπει παρανομίες να βαφτίζονται «αναπτυξιακά έργα» και αναδεικνύει τον κίνδυνο να χαθούν πολύτιμοι πόροι μέσα σε ένα θολό δίκτυο αδειοδοτήσεων και συμφερόντων.
Γράφει η Σουζάνα Καζάκα
