Το πιο υπομονετικό πείραμα της επιστήμης ξεκίνησε το 1879, όταν ο βοτανολόγος William J. Beal έθαψε γυάλινες φιάλες γεμάτες με άμμο και σπόρους για να απαντήσει σε ένα πρακτικό ερώτημα: πόσο καιρό μπορούν οι σπόροι να παραμείνουν ζωντανοί στο έδαφος. Σήμερα, 150 χρόνια μετά, οι ερευνητές στο Michigan State University συνεχίζουν να ανοίγουν αυτές τις «χρονοκάψουλες», μετρώντας πόσοι σπόροι εξακολουθούν να βλασταίνουν.
Το πείραμα αποκαλύπτει ότι ορισμένοι σπόροι παραμένουν βιώσιμοι για δεκαετίες, ενώ άλλοι χάνουν γρήγορα τη δυνατότητα να φυτρώσουν. Είδη όπως το Verbascum αντέχουν στον χρόνο χάρη στους «οχυρωμένους» σπόρους τους, ενώ πιο ευαίσθητα είδη εξαντλούν γρήγορα τη βιωσιμότητά τους. Τα ευρήματα έχουν πρακτική αξία για τη γεωργία και την οικολογία, καθώς δείχνουν ότι το έδαφος «θυμάται» ζιζάνια ή φυτά που είχαν φυτευτεί χρόνια πριν και μπορούν να στηρίξουν μελλοντικές γενιές φυτών.
Παρά τις προστατευτικές φιάλες, το πείραμα είναι πολύτιμο για τη θεωρία της λανθάνουσας κατάστασης των σπόρων και για τη διαχείριση γενετικού υλικού. Ιδιαίτερο ενδιαφέρον έχει η διαχρονική συνέχιση του πειράματος, με ομάδες ερευνητών να παραλαμβάνουν τη «σκυτάλη» από γενιά σε γενιά, υπενθυμίζοντας ότι η επιστήμη απαιτεί υπομονή και μακροπρόθεσμη δέσμευση.
