Μια στέγη γερασμένη, αλλά ανθεκτική, κουβαλά το βάρος του χρόνου και των εποχών. Το χιόνι που τη σκεπάζει ελαφρά μοιάζει να αναδεικνύει τις ρωγμές της, μα και τη δύναμή της να στέκει ακόμη όρθια, παρά τα χρόνια που πέρασαν.
Γύρω της, η σύγχρονη πόλη απλώνεται, με νέα κτίρια και κόκκινες κεραμοσκεπές, όμως αυτή παραμένει εκεί: μάρτυρας μιας άλλης εποχής, γεμάτη αναμνήσεις, αντοχή και σιωπηλές αφηγήσεις του παρελθόντος.
Ο χρόνος μπορεί να φθείρει, αλλά δεν ξεθωριάζει την ψυχή των τόπων.
