Τα τελευταία χρόνια, οι παραλίες μας είχαν αλλάξει πρόσωπο. Γεμάτες ομπρέλες και ξαπλώστρες, πολλές φορές μέχρι εκεί που σκάει το κύμα. Στον κορωνοϊό, μέσα στην αγωνία και την απόσταση, ζητήσαμε το αυτονόητο: ελεύθερες παραλίες, ξανά. Πρόσβαση παντού.

Αυτή η εικόνα, από την παραλία της Καλλιθέας, ξυπνά κάτι απ’ τα καλοκαίρια της παιδικής μας ηλικίας. Τότε που είχαμε μόνο μια πετσέτα. Τότε που ο ήλιος «δεν έκαιγε και τόσο», το αντηλιακό το φορούσαν μόνο οι τουρίστες και οι μύτες μας έτρεχαν απ’ τα μακροβούτια.

Δεν υπήρχαν κρατήσεις, αριθμημένες θέσεις, η παραλία δεν ήταν “ιδιοκτησία” κανενός. Καθόσουν όπου ήθελες, έφτιαχνες σκιά με ένα σεντόνι και λίγα ξύλα. Η θάλασσα δεν κόστιζε.

Σήμερα, δυσκολευόμαστε να βρούμε λίγο ελεύθερο χώρο κάτω από τον ήλιο. Οι ξαπλώστρες και οι ομπρέλες παντού και μαζί τους, συχνά, περιορίζεται και η αίσθηση ελευθερίας. Δεν είναι όλα ίδια: υπάρχουν επιχειρηματίες που σέβονται τον τόπο, τον επισκέπτη, τον συμπολίτη. Ίσως είναι λιγότεροι· ίσως και όχι.

Μια φωτογραφία σαν κι αυτή χωράει τα πάντα: χαμόγελα, ξεγνοιασιά, οικογένειες, παιδιά, πολύχρωμες ομπρέλες αλλά και μια γλυκιά νοσταλγία για εκείνα τα καλοκαίρια που ζούσαμε χωρίς να ξέρουμε πως ήταν… τα πιο πολύτιμα.

ΠΑΡΟΜΟΙΑ ΑΡΘΡΑΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ ΑΠΟ ΤΟΝ ΔΗΜΙΟΥΡΓΟ