Κείμενο: Κατίνας Σαρρή
Επιμέλεια: Κοκκαλάς Αλέκος
Έτσι ονόμαζαν οι πατριώτες μας την ακολουθία του Ακάθιστου Ύμνου.
Κάθε Παρασκευή, όλη την μεγάλη σαρακοστή , έτρεχαν με την σύνοψη στο χέρι, με ευλάβεια, στην Παλιά Τρίγλια, στις μεγάλες και ωραίες εκκλησίες και στη Ν. Τρίγλια, στον γραφικό Άη- Θανάση, με τον Παπαστυλιανό και αργότερα με τον Παπαμελέτ η. Ακούραστο ι ψάλτες ο πρόεδρος κ. Σταύρος Μελκής, ο Δημήτριος ο δάσκαλος, ο μπάρμπα Τσαλίκας και άλλοι.
Ακόμα και οι αγρότες (ρετζεπέρηδες ) σχολούσαν νωρίς να μην χάσουν την ακολουθία . Ήταν Θεοτοκολάτρες οι πατριώτες μας, επηρεασμέ ίσως από τις ωραίες εικόνες της Θεοτόκου που υπήρχαν στην Παλιά Τρίγλια. Σήμερα η μία στη Ραφήνα της Παντοβασίλισσας και η άλλη η του Θεού Επίσκεψη (Αγία επίσκεψη), που βρίσκεται στο Βυζαντινό Μουσείο των Αθηνών, αριστούργημα τέχνης ψηφιδωτό .Στην είσοδο του Μουσείου υπάρχουν αντίτυπα σε διάφορα μεγέθη, από τα οποία καλά είναι να προμηθευτούμε όλοι οι Τριγλιανοί, να θυμόμαστε τα μεγαλεία της πατρίδας μας.
Ακολουθούσαν τα νυμφαία (οι ολονύκτιε ς), που με την ίδια ευλάβεια παρακολουθούσαν όλοι μέχρι που οι γονείς μας έδιναν την άδεια και στα κορίτσια τους να βγαίνουν μετά τη δύση του ήλιου από το σπίτι για την εκκλησία.
Το Μέγα Σάββατο θα τέλειωναν όλες οι δουλειές και τα μικρά παιδιά θα πήγαιναν τους αρμεγάδες . Άρμεγα έλεγαν τα δώρα που έστελνε η νιόπαντρη στους κουμπάρου ς, η αρραβωνιασμένη στον γαμπρό κ.λπ. Σ’ ένα μεγάλο δίσκο, που τον έλεγαν καμπαρέ, τοποθετούσαν τα δώρα και δίπλα σε μια πιατέλα τα γλυκά τα Τριγλιανά ( παντεσπάνι, κουραμπιέ δες, τσίμπλες, κρασάτο ) που τα σκέπαζαν με άσπρο κεντημένο σκέπασμα και που τα παιδιά τα πηγαίναμε ευχαρίστως, γιατί θα παίρναμε μπαξίσι. Μετά έφθανε η ποθητή Πασχαλιά, που με τόση λαχτάρα περιμέναμε.
Ήταν τόσο διαφορετικά από σήμερα.. .Μετά από την μεγάλη νηστεία θα τρώγαμε χίλια καλά, θα βάζαμε καινούρια παπούτσια και ρούχα , που οι μανούλες μας τα έραβαν με τα χεράκια τους. Όση φτώχια και αν είχαμε στην στην προσφυγιά , τέτοια χρονιάρα μέρα όλα τα παιδιά κάτι καινούριο θα φορούσαν.
Σήμερα πολύς κόσμος ταξιδεύει, μα τότε όλοι οι συγγενείς γιόρταζαν μαζί στο πασχαλιάτικο τραπέζι, τσούγκριζαν τ’ αυγά και έψαλλαν το Χριστός Ανέστη!
(Δημοσιεύτηκε στα «Τριγλιανά Νέα» ,12 Μαΐου 1977)
Από των Δημητρακό Στάθη (ενημέρωση για την ακολουθία των χαιρετισμών)
Στην Παλιά Τρίγλια, κατά την ακολουθία των Χαιρετισμών, δυο παιδιά πήγαιναν μπροστά στο τέμπλο της εκκλησίας . Ένα μπροστά στην εικόνα της Παναγίας, συνήθως κορίτσι, και ένα μπροστά στην εικόνα του Χριστού συνήθως αγόρι και απάγγελλα ν αντίστοιχα τα τροπάρια. «Άσπιλε, αμόλυντε, άφθορε, …..» προς την Παναγία και «Και δος ημίν Δέσποτα προς ύπνον απιούσιν…» προς τον Χριστό. Τα τροπάρια αυτά στην Τρίγλια τα έλεγαν πάντοτε παιδιά, όχι ψάλτες.
Η παράδοση αυτή συνεχίστηκε και στην Παντοβασίλισσα της Ραφήνας, μέχρι τουλάχιστον που εγώ ήμουν παιδί. Η Ελευθερία Δημητρακού- Καπάνδρια μου είπε ότι τους μάθαινε ο δάσκαλος στο σχολείο στη Ραφήνα να λένε το «Άσπιλε» και το «Και δος ημίν Δέσποτα». Το πρωτοείπε μαζί με τον Νίκο Ψάλτη (συνομήλικο της). Γεννήθηκα ν και οι δύο στην Τρίγλια, είναι και οι δύο καλά και ζουν στην Ραφήνα.
