Μια μικρή βόλτα στην πλατεία της παραλίας Διονυσίου και είναι αρκετή για να καταλάβει κανείς το μέγεθος της ζημιάς της πανδημίας. Ο παραλιακός οικισμός του Δήμου Ν. Προποντίδας δεν θυμίζει σε τίποτα προηγούμενα καλοκαίρια και μάλιστα Σάββατο βράδυ. Ήρεμο μέρος, χωρίς κοσμοσυρροή, ή πολύβουα μαγαζιά, ωστόσο έβλεπες μια κίνηση που σου έδειχνε ότι υπάρχει τουρισμός.
“Μαμά που είναι τα συγκρουόμενα; Κι εκείνο το μεγάλο φουσκωτό που υπήρχε στη μέση του πάρκου”; ρωτούσε ένα παιδάκι.
Πολλά παντζούρια σπιτιών κλειστά, πολλά μπαλκόνια άδεια. Εύκολα καταλαβαίνει κανείς ότι οι Βαλκάνιοι λείπουν. Οι περισσότεροι που έχουν δική τους ιδιοκτησία δεν ήρθαν καν, ούτε από Σκόπια, ούτε από Σερβία. Μεγαλύτερες απώλειες καταγράφει η βραχυχρόνια μίσθωση.
Η μειωμένη επισκεψιμότητα φαίνεται κι από τη θάλασσα. Τα μπιτς μπαρ τήρησαν τις αποστάσεις που προβλέπουν οι υγειονομικοί κανόνες και οι λουόμενοι είναι τελικά λιγότεροι προκαλώντας ανησυχία στους επαγγελματίες. Προς τιμήν τους πάντως δεν αισχροκερδούν ούτε με τον καφέ, ούτε με χρέωση ομπρέλας.
Πάντως δεν είναι όλη η Χαλκιδική τόσο ήσυχη αν κρίνουμε από την κίνηση στην Ε.Ο. Θεσσαλονίκης Μουδανιών όπου και πάλι Σάββατο πρωί οι ταχύτητες ήταν πολύ χαμηλές. Κάποιοι κάνουν τα μπάνια του… λαού.
