Ο νεαρός δημοσιογράφος, Ρενάτο Λέκκα, από την Ορμύλια Χαλκιδικής, μιλάει στη Χαλκιδική Πολιτική για τα παιδικά χρόνια στο χωριό του, την επιθυμία από τα χρόνια της νιότης να γίνει δημοσιογράφος, αλλά και το όνειρο της Αθήνας που έγινε ορόσημο για την εξέλιξη της καριέρας του.

Ο Ρενάτο Λέκκα μεγάλωσε και πήγε σχολείο στην Ορμύλια. Από την 1η δημοτικού μέχρι και το λύκειο. Είναι αρχισυντάκτης του τηλεοπτικού σταθμού Action24 (ο μεγαλύτερος τοπικός τηλεοπτικός σταθμός της Αθήνας). Είναι δημοσιογράφος στο σταθμό σχεδόν 8 χρόνια. Εργάζεται στην ιστορική εφημερίδα «Το Ποντίκι» και την ιστοσελίδα topontiki.gr. Επίσης, είναι ανταποκριτής στο Αραβόφωνο AlHurra από το 2015, ενώ πέρασε και από το ραδιόφωνο του Πρώτου Θέματος, ΘΕΜΑ 104,6. Τέλος, είναι μέλος της ΕΣΗΕΑ (Ένωση Συντακτών Ημερήσιων Εφημερίδων Αθηνών).

Φυσικά, η αγαπημένη του Χαλκιδική βρίσκεται πάντα μέσα στην καρδιά του και σε κάθε ευκαιρία ”κλέβει” λίγο χρόνο για να επισκεφθεί τις ομορφιές της αλλά και τους δικούς του ανθρώπους που ζούνε στην Ορμύλια. Η μόνη του ευχαρίστηση όταν η πίεση της εργασίας δεν του επιτρέπει να πάρει το πρώτο αεροπλάνο και να ανέβει στον ιερό αυτό τόπο, όπως τον αποκαλεί, είναι η προβολή της Χαλκιδικής που τον κάνει να ανυπομονεί για το επόμενο ταξίδι.

Αναλυτικά, η συνέντευξη του Ρενάτο Λέκκα στον Μιχάλη Σουνά:

Πως πήρατε την απόφαση να μεταπηδήσετε από τη Χαλκιδική στην Αθήνα;

”Η αλήθεια είναι ότι από πολύ μικρός ταξίδευα στην Αθήνα και πάντα μου άρεσε. Ήταν σα μία άτυπη συμφωνία που είχα κάνει με τον εαυτό μου πως όταν τελειώσω το σχολείο, θα έρθω να σπουδάσω εδώ. Δε θα ήταν υπερβολή να πω ότι η Αθήνα είναι η πόλη των ευκαιριών για όσους θέλουν να φύγουν από την επαρχία”.

Τι ήταν αυτό που σας έκανε να πάρετε αυτή την απόφαση;

”Όταν αποφάσισα να ασχοληθώ με τη δημοσιογραφία, ήδη ο τύπος της Θεσσαλονίκης είχε αρχίσει να βρίσκεται σε μεγάλη πτώση. Ήταν η περίοδος που στην Ελλάδα ερχόταν το ΔΝΤ και η χώρα έμπαινε στο Μνημόνιο. Δε μπορούσα να σκεφτώ ότι θα είχα ελπίδες να εργαστώ στη Θεσσαλονίκη ως δημοσιογράφος. Ήταν πού ήταν μία δύσκολη απόφαση το να γίνω δημοσιογράφος – ένας κλάδος με μεγάλη ανεργία – φοβόμουν ότι στη Θεσσαλονίκη δε θα έβρισκα αυτό που ήθελα. Επίσης, στο μυαλό μου η Αθήνα ήταν πιο εύκολη γιατί όπως σας ανέφερα και προηγουμένως, ερχόμουν συχνά. Στη Θεσσαλονίκη δεν είχα, όσο και αν ακούγεται παράξενο, την ίδια οικειότητα. Ένιωθα κάπως άβολα. Βολικά νιώθω μόνο στο Χαριλάου, όταν παίζει η ομάδα (γέλια). Και λέω τη Θεσσαλονίκη, γιατί είναι μία μεγάλη πόλη που θα ήταν το πρώτο μέρος που θα σκεφτόταν κάποιος από την Ορμύλια για να σπουδάσει”.

Η ενασχόλησή σας με τη δημοσιογραφία πως προέκυψε;

”Σε αυτό το κομμάτι ήμουν πολύ τυχερός (γέλια). Από πολύ μικρός ήθελα να γίνω δημοσιογράφος. Από το γυμνάσιο ακόμα έλεγα σε φίλους και συγγενείς ότι θέλω να γίνω δημοσιογράφος. Έγραφα από το λύκειο σε blogspot, έκανα συνεντεύξεις, ασχολούμουν. Η δημοσιογραφία είναι πολύ ωραίο επάγγελμα. Είναι επάγγελμα. Μην πάμε σε αυτά τα κλισέ, η δημοσιογραφία είναι λειτούργημα. Δεν με βρίσκουν σύμφωνο. Ναι, εντάξει σε ένα μεγάλο βαθμό ο δημοσιογράφος επιτελεί κοινωνικό έργο, εργάζεται προς όφελος της κοινωνίας αλλά και της Δημοκρατίας. Δημοσιογραφία χωρίς Δημοκρατία δε μπορεί να υπάρξει. Είναι αποστολή του δημοσιογράφου να ενημερώνει σωστά τους πολίτες και τη κοινωνία. Πώς παλιά λέγανε για τον «κουτσομπόλη της γειτονιάς»; Ε, τώρα είσαι κουτσομπόλης απλά επαγγελματίας”.

Ωστόσο, η Χαλκιδική δεν αποχωρίζεται εύκολα. Σε κάθε ευκαιρία την επισκέπτεστε;

”Την επισκέπτομαι πολύ συχνά. Όχι όσο θα ήθελα, αλλά έρχομαι στην Χαλκιδική. Ζει η οικογένειά μου εκεί. Οι γονείς μου. Πολλοί φίλοι μου. Φανταστείτε ότι το μεγαλύτερο μέρος της άδειάς μου το περνώ εκεί. Πέρασα μία περίοδο που ήθελα πάρα πολύ να βρεθώ στο σπίτι μου, στο χωριό μου. Πολλές Παρασκευές έχω έρθει με το «τελευταίο αεροπλάνο», κατευθείαν μετά τη δουλειά. 22.00 τέλειωνε το ζωντανό στην τηλεόραση. Στις 23.00 ήμουν στο αεροπλάνο και λίγα λεπτά μετά τα μεσάνυχτα στη Θεσσαλονίκη και μετά εκεί κατευθείαν στην Ορμύλια. Πολλά ξαφνικά ταξίδια μόνο για ένα Σαββατοκύριακο. Αδειάζεις όταν έρχεσαι στον τόπο σου. «Ό,τι και να έχεις, όσα χρήματα και να έχεις αν δεν έχεις χωριό είσαι φτωχός και δεν έχεις τίποτα», είπε πρόσφατα ένας συνάδελφος σε συζήτηση για το που θα πάμε διακοπές. Αυτό μου είπε όταν του είπα ότι θα πάω στο χωριό μου. Το συγκράτησα, μου άρεσε πολύ. Έχει δίκιο”.

Θα προβάλλετε τις ομορφιές της όταν σας δινόταν η ευκαιρία;

”Το έχω κάνει πολλάκις. Και στα μέσα που εργάζομαι και σε συζητήσεις που έχω κάνει σε συνέδρια, ομιλίες. Η Χαλκιδική είναι ιερός τόπος, έχει τα πάντα. Είναι ευλογημένος. Αν δεν είχαν γίνει τόσα πολλά λάθη στο παρελθόν και αν ο κόσμος της ήταν λίγο παραπάνω εξωστρεφής, ίσως τότε να ήμασταν πρωταγωνιστές όχι μόνο στη βόρεια Ελλάδα αλλά σε ολόκληρη τη χώρα. Λάθη και παραλείψεις που μία συνέντευξη δεν αρκεί ούτε να τα πούμε, ούτε να τα αναλύσουμε. Η Χαλκιδική είναι πανέμορφη και δηλώνω περήφανος που είμαι από εκεί”.

Τι είναι αυτό που σας λείπει από τη Χαλκιδική και το μέρος καταγωγή σας – Ορμύλια – καθώς τις περισσότερες μέρες του χρόνου είστε μακριά;

”Θα σας πω κάτι που ίσως να φανεί περίεργο. Έζησα στην Ορμύλια ως μαθητής και μετά μόνο ένα καλοκαίρι ως φοιτητής όπου εργαζόμουν σε Beach Bar στα Ψακούδια. Δεν την έχω ζήσει ως κάτοικος, επαγγελματίας, εργαζόμενος. Δεν ξέρω πως είναι να μένεις τον χειμώνα στην Ορμύλια, ξέρω μόνο ως επισκέπτης. Ακούω συχνά τους προβληματισμούς των ντόπιων για τον δύσκολο χειμώνα που βιώνουν και εγώ το ακούω ως παρατηρητής. Καταλαβαίνω ότι τα πράγματα είναι δύσκολα. Κυρίως για τη νεολαία. Μου λείπουν οι βόλτες, οι παραλίες της, οι καφέδες με τους φίλους. Οι ταβέρνες, το καλό φαγητό. Μου λείπει πολύ η συναναστροφή με τους ντόπιους. Περνάω πολύ ευχάριστα με τις κουβέντες που κάνουμε. Ειδικά με τους μεγαλύτερους, μαθαίνω πράγματα, για τον τόπο, την ιστορία του. Γελάω πολύ. Είναι γνωστό άλλωστε ότι οι Ορμυλιώτες έχουν χιούμορ. Δεν αμφισβητείται. Βρίσκω την παιδική μου αθωότητα κάθε φορά που είμαι στην Χαλκιδική”.