Ούτε ο ίδιος δεν φανταζόταν, μπαίνοντας στο στρατό για να εκπληρώσει τη θητεία του, πως θα γινόταν αιτία θαυμασμού από συγγενείς, φίλους αλλά και συντοπίτες στη Χαλκιδική, ως Εύζωνας στην Προεδρική Φρουρά. Μπορεί να μην ήταν δική του επιλογή αλλά των ανθρώπων της Φρουράς, λόγου του ύψους του, ωστόσο ο Αναστάσιος, για πολλούς Τάσος, Τολέρης από τα Σήμαντρα Χαλκιδικής, πήγε στην πρωτεύουσα και έβαλε στόχο να απολυθεί από την Προεδρική Φρουρά.
Μιλώντας στο Xalkidiki Politiki εκμυστηρεύτηκε πως πρόκειται για εμπειρία ζωής και τα συναισθήματα που βιώνει ως Εύζωνας είναι υπερηφάνεια, χαρά, συγκίνηση και δέος, αλλά πάνω απ’ όλα τιμή.
Σε ηλικία 24 χρόνων ο Τάσος Τολέρης ”φυλάει” στο Μνημείο του Αγνώστου Στρατιώτη και αναφέρει πως ο σημαντικότερος λόγος που θέλει να βγάλει εις πέρας αυτή τη δοκιμασία, είναι η μεγάλη απώλεια ενός αγαπημένου του προσώπου, που έχασε λίγο πριν παρουσιαστεί στο στρατό, το οποίο και θέλει να τιμήσει.
Αριστερά στην φωτογραφία
Ποια είναι τα συναισθήματα, στεκόμενος μπροστά στο μνημείο του Αγνώστου Στρατιώτη;
”Στεκόμενος στο μνημείο πλημμυρίζεις από υπερηφάνεια, χαρά, συγκίνηση και δέος, όμως πάνω από όλα νιώθεις μια τιμή που δε μπορεί να συγκριθεί με τίποτα”.
Πως πήρες αυτήν την μεγάλη απόφαση;
”Η αλήθεια είναι πως δεν το επέλεξα εγώ αλλά η φρουρά εμένα λόγω ύψους και είπα αφού θα πάω θα προσπαθήσω να απολυθώ ως Εύζωνας”.
Αν και είσαι νεαρός ακόμη, θα μπορούσες να τη χαρακτηρίσεις εμπειρία ζωής;
”Να γίνεις Εύζωνας και να απολυθείς από την Προεδρική Φρουρά είναι σίγουρα εμπειρία ζωής, καθώς σου προσφέρει αναμνήσεις που πιστεύω θα τις βρεις σε ελάχιστα σώματα στον ελληνικό στρατό”.
Είναι γνωστό πως δεν είναι εύκολο να φτάσεις σε αυτό το σημείο. Τι σε έκανε να παλέψεις για να πετύχεις το στόχο σου;
”Είναι αλήθεια πως το να περάσεις την εκπαίδευση και να ορκιστείς ως Εύζωνας απαιτεί προσπάθεια κόπο και υπομονή. Αυτό που με έκανε να συνεχίσω ήταν ότι θα έχω να θυμάμαι τη θητεία για μια ζωή, ότι θα μπορέσουν να έρθουν συγγενείς και φίλοι να με θαυμάσουν στο μνημείο του Αγνώστου Στρατιώτη και για να τιμήσω ένα πολύ αγαπημένο μου πρόσωπο που έχασα λίγο πριν παρουσιαστώ στον στρατό. Επίσης ήθελα να δω ποια είναι τα όρια μου και κατά πόσο μπορώ να τα ξεπεράσω”
Από τις εμπειρίες σου φρουρώντας το μνημείο, τι θα σου μείνει χαραγμένο;
”Αυτά που θα μου μείνουν χαραγμένα για πάντα είναι, μια φορά που πλησιάζαμε στο μνημείο για να γίνει η αλλαγή των σκοπών και υπήρχε ένας μεγάλος αριθμός ατόμων ο οποίος άνοιξε προς τα πλάγια, ενώ βρισκόταν στο κέντρο του μνημείου για περάσει η διέλευση και δεύτερον όταν είσαι στην υπηρεσία σου τελειώνεις και κατεβαίνοντας από το μνημείο εισπράττεις το χειροκρότημα του κόσμου. Αυτά δείχνουν σε όλους που υπηρετούμε στη φρουρά πως ο κόσμος εκτιμά αυτό που κάνουμε και το θεωρεί κάτι σημαντικό, ενώ για μας είναι η καθημερινότητα, είναι μια θητεία”
Δεξιά στην φωτογραφία
