Πρώτα απ ‘όλα, είμαι γυναίκα. Είμαι επίσης μητέρα δύο παιδιών, της Ayham τεσσάρων ετών και του Adam οκτώ μηνών. Αυτή τη στιγμή είμαι επόπτρια φαρμακοποιός των Γιατρών Χωρίς Σύνορα στην Ιορδανία.
Το ταξίδι μου
Εργάζομαι στον ανθρωπιστικό χώρο με τους Γιατρούς Χωρίς Σύνορα τα τελευταία εννέα χρόνια.
Το να είσαι μέλος μιας ανθρωπιστικής οργάνωσης σημαίνει ότι είσαι μάρτυρας του ανθρώπινου πόνου και αυτή η εμπειρία με έχει κάνει ισχυρή και ταυτόχρονα περισσότερο στοργική.
Αυτός ο συνδυασμός με βοήθησε να προχωρήσω στην καριέρα μου με αγάπη και πάθος και να εκπληρώσω τις φιλοδοξίες μου παρόλο που αυτό σήμαινε να σπάσω κάποια από τα δεσμά, τα έθιμα και τις παραδόσεις της κοινότητάς μου στην Ιορδανία, που περιορίζουν συνήθως την πραγμάτωση των ονείρων μίας γυναίκας.
Το ταξίδι μου στον ανθρωπιστικό χώρο με βοήθησε να πολεμήσω και να πετύχω τις μάχες μου χωρίς δισταγμό ή φόβο.
Κάνω αυτό που θέλει η καρδιά μου
Πριν ξεκινήσω τη δουλειά μου ως επόπτρια φαρμακείου, δούλευα στους καταυλισμούς προσφύγων Zaatari και Azraq, που βρίσκονται περίπου 85 χλμ. βορειοανατολικά του Αμμάν, την πρωτεύουσα της Ιορδανίας.
Αυτό το καθημερινό ταξίδι ήταν η πρώτη μου πρόκληση ως εργαζόμενη γυναίκα σε μια παραδοσιακή κοινωνία. Ξέρω ότι με σχολίαζαν τόσο οι γυναίκες όσο και οι άντρες γύρω μου, και βομβαρδιζόμουν από ερωτήσεις καθημερινά.
«Πώς ταξιδεύεις μόνη σου τόσο μεγάλη απόσταση;» ή «Πώς μπορείς να είσαι μακριά από τα παιδιά σου για να δουλέψεις;». «Πώς περπατάς ως γυναίκα ανάμεσα στους πρόσφυγες;» και «Δεν σε φοβίζουν, δεν σε παρενοχλούν;».
Όλες αυτές οι ερωτήσεις δεν με ενοχλούσαν καθόλου. Ήμουν σίγουρη ότι έκανα αυτό που ήθελε το μυαλό και η καρδιά μου.
Έγκυος μέσα στην πανδημία
Με την εξάπλωση της COVID-19, οι φαρμακοποιοί πολεμούσαμε στην πρώτη γραμμή της πανδημίας. Στεκόμασταν δίπλα σε ανθρώπους που μας χρειάζονταν περισσότερο, ειδικά στους πιο περιθωριοποιημένους.
Υπό γενικό lockdown, όταν οι περισσότεροι άνθρωποι ήταν στο σπίτι, βρισκόμασταν στο πεδίο, αντιμετωπίζοντας την πανδημία.
Όταν η COVID-19 σάρωσε τον κόσμο, εγώ ήμουν επτά μηνών έγκυος. Και, είχα τρεις δύσκολους μήνες να ταξιδεύω μεταξύ εργασίας και σπιτιού.
Δεν αρνούμαι ότι φοβόμουν, επειδή οι έγκυες διατρέχουν μεγαλύτερο κίνδυνο να νοσήσουν πιο βαριά. Έλαβα, όμως, όλα τα απαραίτητα μέτρα πρόληψης.
Η απολύμανση έχει γίνει καθημερινή ρουτίνα.
Iσορροπία στη ζωή
Είμαι επίσης μεταπτυχιακή φοιτήτρια και παρακολουθώ σπουδές Ανθρωπιστικών Πρακτικών στο Πανεπιστήμιο του Μάντσεστερ στο Ηνωμένο Βασίλειο.
Οι μέρες μου δεν είναι εύκολες, ανάμεσα σε δουλειά, οικογένεια και σπουδές, αλλά κατάφερα να επιτύχω μια ισορροπία.
Οι καθημερινές ώρες εργασίας μου στο φαρμακείο είναι από τις 8 το πρωί έως τις 5 το απόγευμα. Διαθέτω στα παιδιά και στις σπουδές μου τρεις ώρες από το χρόνο μου. Δεδομένης της τρέχουσας κατάστασης, το μεγαλύτερο μέρος των σπουδών μου γίνεται διαδικτυακά.
Μπόρεσα να πετύχω χάρη σε μια υποτροφία που χορηγήθηκε από τους Γιατρούς Χωρίς Σύνορα, την οποία κατάφερα να αποκτήσω μέσω της δουλειάς μου με τον οργανισμό. Έκανα αίτηση για υποτροφία και αμέσως μετά την επιτυχία στις εξετάσεις μου αποδέχτηκαν την αίτησή μου.
Έτσι έγινα εργαζόμενη, μητέρα και φοιτήτρια στην πιο δύσκολη περίοδο της ιστορίας.
Αυτό προκάλεσε σοκ στους ανθρώπους που είχα γύρω μου. Όλοι με θεωρούσαν αδύναμη επειδή είμαι γυναίκα.
«Ως γυναίκα, δεν μπορείς να δουλεύεις, να μεγαλώνεις παιδιά και να σπουδάζεις. Εμείς είμαστε άντρες και δεν μπορούμε να κάνουμε ό, τι κάνεις εσύ», έλεγαν.
Συνήθιζα να δέχομαι πολλά σχόλια, όπως «εξαντλείς τον εαυτό σου» ή «τι θέλεις από αυτόν τον κόσμο», «φρόντισε το σπίτι και τα παιδιά σου» και «μην παίρνεις τον ρόλο άλλων».
Όμως έγινα πιο δυνατή από όλα αυτά που άκουγα.
Αποστολή και έμπνευση
Η δουλειά μου στους Γιατρούς Χωρίς Σύνορα παρουσιάζει πολλές προκλήσεις, μία από τις οποίες είναι το θέμα των αποστολών για μια συγκεκριμένη περίοδο εκτός της χώρας σου.
Η οργάνωση άνοιξε το δρόμο για να κάνω μια αποστολή στον Λίβανο. Έκανα αίτηση όπως και πολλοί άλλοι και τελικά με επέλεξαν.
Πετούσα στα σύννεφα όταν έγινε δεκτή η βίζα μου. Η αποστολή μου ήταν να εργαστώ σε φαρμακείο σε ένα από τα νοσοκομεία της οργάνωσης, στον ανατολικό Λίβανο, συγκεκριμένα στο Zahle, στην επαρχία Bekaa.
Αυτό το νέο σόκαρε τους γύρω μου στην Ιορδανία. Το ότι θα έλειπα για έξι μήνες, αφήνοντας την οικογένειά μου. Θεωρούσαν απαράδεκτη τη συμπεριφορά μου ως μητέρα, δεν κοίταξαν ποτέ τις επιτυχίες και τις φιλοδοξίες μου.
Μετά την επιστροφή μου από τον Λίβανο, πολλές από τις γυναίκες συναδέλφους μου από την Ιορδανία μου είπαν ότι εμπνεύστηκαν από εμένα. Αυτό ήταν μία τεράστια επιτυχία για μένα.
Όνειρα χωρίς όρια
Ο σύζυγός μου είναι ο μεγαλύτερος υποστηρικτής μου και με ενθαρρύνει να ζω την περιπέτεια, τονίζοντας ότι θα είναι δίπλα μου στις καλές στιγμές και τις κακές στιγμές, σε αντίθεση με τους περισσότερους άντρες στην κοινωνία που ζω.
Εργάζεται ως δημοσιογράφος και έχει διδακτορικό στην αραβική λογοτεχνία. Είναι ένας άνθρωπος ανοιχτός και με αυτοπεποίθηση που εκτιμά τη δουλειά μου, φροντίζει για την ευτυχία μου και καλλιεργεί τις φιλοδοξίες μου. Είναι σημαντικό να σημειωθεί ότι λίγοι από τους άντρες γύρω του υποστηρίζουν τις γυναίκες τους να προχωρήσουν, να μάθουν και να μελετήσουν με τον τρόπο που με στηρίζει εκείνος.
Δεν μπορώ να αρνηθώ ότι οι πιέσεις και οι ευθύνες είναι μεγάλες και πολλές, μεταξύ εργασίας, μελέτης και εκπλήρωσης οικογενειακών καθηκόντων. Όμως, όλα αυτά με κάνουν μια επιτυχημένη γυναίκα, γεμάτη ζωή, και η φιλοδοξία μου δεν γνωρίζει όρια.
Το σύνθημά μου ήταν: Αν δεν ακολουθήσω μια πορεία εξέλιξης, θα καταλήξω μία δυστυχισμένη γυναίκα και μια θλιβερή μητέρα.
Έτσι, αντίθετα, έβαλα την καριέρα μου από τη μία πλευρά και την οικογένειά μου από την άλλη, και θα βρίσκω πάντα μια ισορροπία στη ζωή μου.
