Ο Μανώλης Ροδοβίτης, που αγωνίστηκε πρόσφατα στον αγώνα Ironman της Εσθονίας, περιγράφει με κάθε λεπτομέρεια την απόφασή του να δηλώσει συμμετοχή. Σχολιάζει πως ενημερώθηκε για τον αγώνα το μακρινό 2006 και ποιες ήταν οι εμπειρίες κατά τη διάρκεια. Μάλιστα, τονίζει πως το Ironman είχε μπει στη λίστα με τα 10 πράγματα που έπρεπε να κάνει στη ζωή του.
Δείτε την αναφορά του Μανώλη Ροδοβίτη, που ξετυλίγει το κουβάρι της συμμετοχής.
ΤΟ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΕΝΟΣ ΑΓΩΝΑ IRONMAN
2006
Μαθαίνω για το Ironman από ένα βίντεο στο YouTube.
4χλμ κολύμβηση, 180 ποδήλατο, 42 χλμ τρέξιμο.
Ένας απίστευτος πατέρας, καταφέρνει να τερματίσει κουβαλώντας σε όλη την διαδρομή τον τετραπληγικό γιο του.
Ήθελε να δείξει ότι μαζί μπορούσαν να κάνουν τα πάντα!
Ο Dick Ηoyt φαντάζει υπέρ ήρωας στα μάτια μου!
Το Ironman μπαίνει στη λίστα με τα δέκα πράγματα που πρέπει να κάνω σε αυτή τη ζωή.
2021
Έχουν περάσει 15 χρόνια αλλά η υπόσχεση εξακολουθεί να μένει σε εκκρεμότητα.
Οικογενειακές υποχρεώσεις, γεμάτο επαγγελματικό πρόγραμμα και άλλες μικρές δικαιολογίες…
Ώσπου μαθαίνω για τον θάνατο του Dick Hoyt, στα ογδόντα του…
Ξανά διαβάζω την ιστορία του.
Έχω αποκτήσει και εγώ ένα παιδί και ο άθλος του με αγγίζει ακόμη περισσότερο. Ή τώρα ή ποτέ, σκέφτομαι.
Τηλεφωνώ στον φίλο και προπονητή μου Άρη Μίρκο.
– Άρη, έχω να κολυμπήσω από το καλοκαίρι. Το ποδήλατο είναι στην αποθήκη εδώ και έξι μήνες. Με το τρέξιμο έχω κρατήσει μια χαλαρή επαφή. Αλλά το θέλω πολύ… μπορώ;;;
– Αν το θέλεις πολύ θα το καταφέρεις, μου λέει, αλλά πρέπει να κάνεις ότι σου πω.
Δήλωσε τώρα συμμετοχή.
Σε έξι μήνες θα πάρεις μέρος στο Ironman στο Ταλίν της Εσθονίας.
7 Αυγούστου 2021
Ταλίν – Λίμνη Harku.
6:00 το πρωί.
Πάνω από 1500 αθλητές στην αφετηρία, έτοιμοι να κυνηγήσουν το όνειρό τους!
Είχα πολύ καιρό να δω τόσο κόσμο συγκεντρωμένο σε ένα μέρος.
Κάποιοι αγχωμένοι, άλλοι χαλαροί.
Όλοι με καλή διάθεση!
Καθώς ετοιμάζομαι ακούω μια play list – έκπληξη της Σταυρούλας
με αφιερώσεις και ενθαρρυντικά λόγια από τους δικούς μου ανθρώπους.
Κάθε φορά που ακούω κάποιον προσπαθώ να κρύψω την συγκίνηση μου.
Όταν ακούω τον γιο μου, δεν τα καταφέρνω.
Μου αφιερώνει locomodo.
Χορεύοντας προσπαθώ να φορέσω την στολή κολύμβησης.
6:30 βρίσκω τον Θανάση Τζιοβάρα (επιτέλους και ένας Έλληνας) και πηγαίνουμε παρέα στο σημείο εκκίνησης.
Τελευταία κουβέντες και αστεία για να φύγει το άγχος.
Ή δυνατή μουσική και οι εκφωνητές δημιουργούν μια γιορτινή ατμόσφαιρα.
Βλέπουμε από μακριά τους πρώτους αθλητές να κολυμπάνε.
Έχω περίπου 500 άτομα μπροστά μου.
Αισθάνομαι πολύ τυχερός που βρίσκομαι εδώ.
Όλα πήγαν καλά.
Η προετοιμασία δεν είχε τραυματισμούς…
Δεν κόλλησα covid…
Μπόρεσα να ταξιδέψω χωρίς προβλήματα…
Και ο πόνος στην μέση που είχα πριν δύο βδομάδες, με είχε αφήσει τελείως.
Η μέρα που ονειρευόμουν ήταν εκεί μπροστά μου.
Έπρεπε απλώς να τα δώσω όλα!!
Το ρολόι δείχνει 7:00
3,2,1, go!! Έφτασε η σειρά μου!!!
Τρέχω και βουτάω γεμάτος ενθουσιασμό.
Είναι η πρώτη φορά που κολυμπάω σε λίμνη.
Τα νερά είναι κρύα, καφέ και δεν υπάρχει καθόλου ορατότητα..
Αν κάποιος μου έλεγε “με 100 ευρώ κολυμπάς σε αυτά τα νερά;”
Θα του έλεγα “είσαι τρελός;”
Και όμως εκείνη την στιγμή κολυμπούσα με τόση χαρά λες και ήμουν στην Καραϊβική.
Πετούσα πάνω στο νερό!!
Μετά από λίγο κατάλαβα ότι το είχα παρακάνει.
Έπρεπε να κόψω ταχύτητα και να βρω τον ρυθμό μου γιατί η μέρα θα ήταν μεγάλη…
Υπήρχαν εφτά αριθμημένες σημαδούρες που έπρεπε να περάσουμε..
Σημαδούρα 1η. έχω φάει κάμποσες κλοτσιές και αγκωνιές.
Κανείς δεν ζητάει συγνώμη.
Μεγάλη αγένεια, σκέφτομαι…
Σημαδούρα 2η. Κλοτσάω κατά λάθος μια κοπέλα.
Σταματάω να της πω συγνώμη. Δεν βγάζει καν το κεφάλι να με δει.
Έρχονται δύο τρεις από πίσω και πέφτουν πάνω μου.
Σκάσε και κολύμπα, σκέφτομαι..
Στην υπόλοιπη διαδρομή θα ρίξω και θα φάω αρκετές.
Σημαδούρα 3η.
Που είναι η 4η ρε παιδιά;
Ο ρυθμός έπεσε..
Ο αέρας είχε δημιουργήσει κύματα και είχα πιει αρκετό νερό.
5η σημαδούρα. Στα αριστερά μου βλέπω έναν άνθρωπο να κολυμπάει λες και είναι έτοιμος να πνίγει.
Αλλού πόδια, αλλού χέρια, με δυσκολία καταλάβαινες αν έκανε πρόσθιο ή ελεύθερο..
Δεν πρόκειται να το βγάλει, σκέφτηκα…
Τελικά στο μεγαλύτερο μέρος της διαδρομής κολυμπούσαμε παρέα.
Μάλλον και εγώ κάπως έτσι θα φαίνομαι, σκέφτηκα…
6η σημαδούρα! Άλλη μια!!
Κάπου εκεί στο βάθος αντικρίζω την τελευταία σημαδούρα με το Νο7!!
Αισθάνομαι ότι έχω αρκετές δυνάμεις..
Από μακριά ακούγεται μουσική..
Βλέπω το τέρμα!
Τα κατάφερα! Δεν έχω ξανά κολυμπήσει τέσσερα χιλιόμετρα συνεχόμενα ποτέ στην ζωή μου!
Βγαίνω από την λίμνη σε 1μιση ώρα.
Φύγαμε για την αλλαγή!
Ποδήλατο
Δύο στροφές των 90 χλμ μέσα στην Εσθονία!
Στη ζώνη αλλαγής έχει αρχίσει να βρέχει δυνατά.
Κράνος, μπάρες, αδιάβροχο… Τα πήρα όλα;
Τα πρώτα χλμ είχα τον αέρα από πίσω μου.
25ο χιλιόμετρο, σε μια απότομη στροφή ερχόμαστε με τα 5 μποφόρ μούρη με μούρη.
Με το ζόρι πιάνω τα 18 χλμ την ώρα.
Στον πρώτο σταθμό τροφοδοσίας παίρνω νερό και μια μπανάνα.
Όπως πάω να την καθαρίσω έρχεται μια ριπή ανέμου από αριστερά και με πετάει έξω από τον δρόμο.
Μετά από μια ωραία τούμπα βρέθηκα ξαπλωμένος σε ένα μικρό χαντάκι.
Ευτυχώς και εγώ και το ποδήλατο είμαστε εντάξει!
Την γλιτώσαμε με λίγες γρατσουνιές.
Πάμε τώρα πιο προσεκτικά…
Κράτα καλύτερα το τιμόνι γιατί η επόμενη τούμπα μπορεί να είναι μοιραία.
30 – 60 χλμ..
Ή βροχή και ο αέρας δυναμώνουν.
Ή ταχύτητα μου έχει πέσει.
Με προσπερνάνε ποδηλάτες και ποδηλάτισσες σαν σταματημένο.
Το ποδήλατο μου κοστίζει όσο οι ρόδες τους.
Που πας ωρέ Μανωλιό;
Μετά σκέφτομαι τους αθλητές στην Αφρική που τρέχουν ξυπόλητοι και βγαίνουν πρώτοι.
Το κόλπο δεν πιάνει.
Συνεχίζουν να με προσπερνάνε.
70ο χιλιόμετρο
Συναντάμε ένα πανέμορφο σχολείο μέσα στο δάσος. Η αυλή του είναι μια μεγάλη παιδική χαρά με ό,τι παιχνίδι μπορείς να φανταστείς.
Θέλω να το βγάλω μια φωτογραφία για να το δείξω στους συναδέλφους μου στο σχολείο.
Αλλά δεν έχω χρόνο. Ούτε κουράγιο.
Ούτε φωτογραφική έχω τώρα που το σκέφτομαι…
Μετά από 500 μέτρα μπαίνουμε στο χωριό. Σε μια πλατεία υπάρχει DJ.
Πάνω από 100 παιδιά χορεύουν και μας χειροκροτάνε με ενθουσιασμό μέσα στην βροχή.
Η διάθεση μου ανεβαίνει!
Τα όμορφα σχολεία βγάζουν όμορφα παιδιά, σκέφτομαι…
90ο χλμ και ξεκινάει ο δεύτερος γύρος.
Ή βροχή και το κρύο δυναμώνουν.
100 – 120ο χλμ..
Τα πράγματα γίνονται όλο και πιο δύσκολα.
Τα δόντια μου έχουν αρχίσει να χτυπάνε και νομίζω πως έχω πάθει υποθερμία..
Αρχίζουν οι κράμπες!
130ο χλμ
Ένα ψιλό χαλάζι έρχεται να μεγαλώσει τις μαύρες σκέψεις μου.
Που πάω; Τι κάνω; Έχει λιγότερο από 10 βαθμούς και είμαι μούσκεμα πάνω στο ποδήλατο για σχεδόν πέντε ώρες..
Όσο και να έχω προπονηθεί, όσο και να το θέλω, αν συνεχίσει έτσι, σύντομα θα πάθω πνευμονία…
Τρώω με το ζόρι για να ζεσταθώ.
Κουνάω χέρια και κάνω ορθοπεταλιά.
Αριστερά και δεξιά του δρόμου βλέπω ποδηλάτες τυλιγμένους με κουβέρτες αλουμινίου.
Κάποια στιγμή προσπερνάω αργά μια κοπέλα, δεν ήταν πάνω από 25 χρόνων..
-Είσαι καλά;; της λέω..
Δεν ήταν. Αλλά μάζεψε τις δυνάμεις της κι μου έριξε ένα τεράστιο χαμόγελο!
-Είναι πολύ σκληρό είπε, αλλά έτσι θα έχει μεγαλύτερη αξία ο τερματισμός μας!
Της χαμογέλασα.
Αν τα καταφέρουμε, σκέφτηκα από μέσα μου!
-Think positive, μου λέει σαν να διάβασε την σκέψη μου!
Αυτό έπρεπε να κάνω..
Άρχισα να κάνω θετικές σκέψεις..
Σκέφτηκα τους φίλους που με είχαν βοηθήσει και είχαν πιστέψει σε εμένα.
Τις ευχές και τις αγκαλιές των παιδιών την τελευταία μέρα στο σχολείο. Τη ζωγραφιά και την αφιέρωση του γιου μου και την αγάπη που πήρα από την οικογένεια μου.
Όλα αυτά κατάφεραν να διώξουν τα μαύρα σύννεφα και από το μυαλό μου αλλά και από τον ουρανό…
Αργά αλλά σταθερά έφτανα στα τελευταία χλμ και στην πόλη του Ταλίν!
180χλμ.
6 ώρες και 50 λεπτά ποδηλατούσα μέσα στην βροχή!!!
Αφήνω το ποδήλατο, στεγνές κάλτσες, παπούτσια, και φύγαμε για τον μαραθώνιο!
Τρέξιμο.
Ο καιρός είχε αρχίσει να ανοίγει.
Τέσσερις γύροι των 10,5 χλμ μέσα στην πόλη του Ταλίν.
Το μεγάλο μου άγχος πριν τον αγώνα ήταν πως θα ξεκινήσω να τρέχω μαραθώνιο μετά από τόση κούραση…
Στα πρώτα μέτρα περνάω δίπλα από την αψίδα του τερματισμού. Εκείνη την ώρα τερμάτιζαν οι πρώτοι δρομείς…
Με πιάνει δέος!
Θα μπορέσω άραγε να τερματίσω;;;
Γρήγορα κατάλαβα ότι δεν θα ήταν όλα τόσο εύκολα…
Το σώμα μου ήταν ακόμα παγωμένο, οι ραχιαίοι και οι δικέφαλοι ήταν τόσο σφιγμένοι που πήγαινα σαν ρομπότ..
Όμως έστω και έτσι μπορούσα να τρέξω.
Και η διαδρομή ήταν πανέμορφη…
Παντού αθλητές και κόσμος που χειροκροτούσε και μας ενθάρρυνε!
5ο χλμ
Βλέπω την Σταυρούλα μέσα στον κόσμο.
Χοροπηδάει από τη χαρά της που με βλέπει και εγώ το ίδιο!
Αργότερα θα μου εξηγήσει ότι είχε κολλήσει το tracker με το GPS μου και νόμιζε ότι είχα κολλήσει κάπου στο ποδήλατο.
Με ανεβασμένη διάθεση, ανοίγω το βήμα μου (λέμε τώρα…)
Στην επόμενη στροφή, πάλι μπροστά μου η Σταυρούλα.
Είχε νοικιάσει ένα ηλεκτρικό πατίνι, και για όση ώρα εγώ έτρεχα με ακολουθούσε και αυτή πάνω κάτω στους δρόμους του Ταλίν!
Ήθελε να μου δώσει κουράγιο και πραγματικά τα κατάφερε.
Συμπληρώνω τον πρώτο γύρο και οι εθελοντές μου φοράνε το πρώτο μπλε βραχιολάκι! (κάθε φορά που θα περνούσα από εκεί θα έπαιρνα και ένα διαφορετικού χρώματος)
Πάμε για τον δεύτερο γύρο!!
Στη διαδρομή συναντάω αθλητές που πονάνε πολύ αλλά παρόλα αυτά δεν κόβουν ταχύτητα.
Είναι αυτοί που δεν τους βγήκε ο αγώνας, αλλά ακόμα κυνηγάνε μια καλή θέση για να καταφέρουν να πάρουν το εισιτήριο για το παγκόσμιο πρωτάθλημα της Χαβάης.
Τους θαυμάζω και τους ενθαρρύνω να μην τα παρατήσουν..
Σκέφτομαι σε τι κατάσταση θα βρίσκομαι εγώ άραγε πριν τον τερματισμό.
Κάθε 2,5 χλμ υπάρχουν σταθμοί τροφοδοσίας..
Δεν άφησα κανέναν παραπονεμένο…
Έπρεπε να προσέχω να μην ξεμείνω από δυνάμεις αλλά να μην το παρακάνω κιόλας…
Οι εθελοντές σου πρόσφεραν με χαμόγελο τα καλούδια τους.
Ήταν τόσο ευγενικοί και χαμογελαστοί που δεν μπορούσες να πεις όχι.
Αργότερα έμαθα ότι πάνω από 1500 εθελοντές συμμετείχαν στον αγώνα και πραγματικά ήταν όλοι τους υπέροχοι!!!
Μέσα σε αυτό το εορταστικό κλίμα συμπληρώνω και τον δεύτερο γύρο.
Μου περνάνε το πράσινο βραχιολάκι και βλέπω ότι έχω τρέξει τον ημιμαραθώνιο σε 2 ώρες και δέκα λεπτά.
Πάμε για τον τρίτο γύρο!
Συναντάω μια κυρία από την Αγγλία και πιάνουμε κουβέντα…
Είναι γύρω στα 60 και είναι το πρώτο της Ironman!
Είναι πολύ περήφανη για αυτό!
Είναι έναν γύρο πίσω μου αλλά τα μάτια της λάμπουν…
Μου λέει να συνεχίσω πιο γρήγορα γιατί δείχνω δυνατός.
Της εύχομαι καλό τερματισμό μέσα από την καρδιά μου και συνεχίζω.
Στη διαδρομή πλέον συναντάς και πιο αργούς δρομείς…
Ανθρώπους πάνω από τα 65.
Ανθρώπους με παραπάνω κιλά.
Ανθρώπους που δεν θα πίστευες ότι μπορούν να πάρουν μέρος σε ένα τέτοιο αγώνα, αν δεν το έβλεπες με τα μάτια σου.
Τι θα έλεγαν άραγε οι φίλοι τους, όταν τους ανακοίνωσαν την απόφασή τους;
Οι γείτονες;
Οι συγγενείς τους;
Θα τους περνούσαν για τρελούς;
Θα τους κορόιδευαν και θα τους έλεγαν να κάτσουν στα αυγά τους;
Όμως αυτοί ήταν εκεί!
Θαυμάζω πολύ αυτούς τους ανθρώπους!
Τους θαυμάζω όσο και τους πρωταθλητές.
Έχω συμπληρώσει άλλον ένα γύρο.
Φοράω το κόκκινο βραχιολάκι και πάμε για τον τελευταίο…
Το όνειρο είναι 11 χλμ μακριά.
Τα πόδια μου πλέον είναι πολύ βαριά.
Πονάω εδώ και πολύ ώρα, αλλά το έχω συνηθίσει.
“Απλά βάλε το ένα πόδι μπροστά από το άλλο” λέω συνεχώς στον εαυτό μου.
Οι εθελοντές και ο κόσμος συνεχίζουν να μας ενθαρρύνουν.
Σαν να ξέρουν ότι τώρα τους έχουμε περισσότερο ανάγκη.
Είμαι στο 37. Άλλά 5, σκέφτομαι.
Προσπαθώ να μην περπατάω.
Όσο τρέχω, έστω και τόσο αργά, νιώθω καλά.
Είναι η τελευταία επιστροφή.
Νιώθω υποχρέωση να χαιρετήσω και να ευχαριστήσω όλους τους απίστευτους εθελοντές που μας βοήθησαν.
Τους δίνω ευχές μέσα από την καρδιά μου και για κάποιο λόγο αυτό με κάνει να ανοίξω λίγο το βήμα μου!!!
Είμαι στο 40.
Δεν θα βιαστώ… Δεν θέλω να ρισκάρω.
Η Σταυρούλα είναι σχεδόν δίπλα μου με το πατίνι και με ενθαρρύνει αυτά τα τελευταία χιλιόμετρα.
Είμαι πολύ τυχερός που είναι εδώ και το ζούμε μαζί.
41ο χλμ
Ακούω μουσική και τον εκφωνητή του τερματισμού από μακριά…
Σκέφτομαι ότι σε λίγο θα φωνάξει το όνομα μου και ανατριχιάζω..
Τελευταία 500 μέτρα..
Παίρνω το τελευταίο βραχιολάκι!!
Τρέχω σαν παιδί!!
Κόσμος αριστερά και δεξιά…
Φωνές και χειροκροτήματα…
Ανεβαίνω στο κόκκινο χαλί του τερματισμού!
Βλέπω στο βάθος τη Σταυρούλα!
Θέλω να σταματήσει ο χρόνος σε αυτή την στιγμή…
Τα κατάφερα!!!
Έξι μήνες καθημερινής προπόνησης…
Πρωινά που ξυπνούσα στις 5:00 για να κάνω κολύμπι και μετά να πάω στη δουλειά.
Long run προπονήσεις στις 12:00 το βράδυ για να μην λείπω από τις οικογενειακές υποχρεώσεις.
Μία τούμπα, και μια υποθερμία λίγες ώρες πριν στο ποδήλατο…
Τίποτε όμως δεν ήταν αρκετό για να με κάνει να τα παρατήσω.
Ένιωσα ότι αυτή η εμπειρία με είχε αλλάξει σαν άνθρωπο.
Είχε δίκιο η κοπέλα στο ποδήλατο.
Έτσι αξίζει περισσότερο!
Ανοίγω τα χέρια σαν να θέλω να τους αγκαλιάσω όλους!
Ακούω…
MANOLIS… YOU ARE AN IRONMAN!!!
Και όλα ξεκίνησαν από ένα βιντεάκι στο YouTube, 15 χρόνια πίσω!
Μην σταματάτε να κάνετε όνειρα, γιατί μπορεί να ξυπνήσετε μια μέρα και να έχουν γίνει πραγματικότητα.
Dick Hoyt, σε ευχαριστώ πολύ!
