Το Παλιούρι βρίσκεται στο νοτιότερο άκρο της Κασσάνδρας και είναι γνωστό για την παραγωγή μελιού και ελαιόλαδου. Αποτελεί σημείο αναφοράς στη Χαλκιδική και είναι ιδανικός προορισμός τόσο για τους νέους όσο και για οικογένειες.
Ένα μέρος με μοναδική φυσική ομορφιά, με μικρά παραδοσιακά δρομάκια που προσδίδουν στο χωριό ένα ιδιαίτερο χρώμα κάνοντας το Παλιούρι επισκέψιμο και τους δώδεκα μήνες του χρόνου.
Ο επισκέπτης μπορεί να θαυμάσει τη μοναδική φύση και να περιπλανηθεί στα κατάφυτα μονοπάτια του Πευκοδάσους ή στα στενά σοκάκια του χωριού που δίνουν ένα μοναδικό παραδοσιακό χαρακτήρα. Η ονομασία του σημερινού χωριού οφείλεται στα παλιούρια, αγκαθωτούς θάμνους, που χρησιμοποιούνταν παλαιότερα για την περίφραξη των σπιτιών.
Όπως και να χει το Παλιούρι είναι μία πολύ προικισμένη περιοχή, με μοναδικά στοιχεία τόσο το καλοκαίρι όσο και το χειμώνα…Αυτό όμως που κάνει το χωριό αυτό ακόμη πιο ξεχωριστό είναι οι κάτοικοι του, οι οποίοι είναι καταπληκτικοί οικοδεσπότες και έχουν μεγάλη αγάπη για τον τόπο που ζούνε και αναπνέουνε καθημερινά..
Χαρακτηριστικό παράδειγμα ανθρώπου με Α κεφαλαίο που λέει και ο λαός μας είναι ο Αστέριος Παπαγιάννης, ο οποίος κατάγεται και ζει στο Παλιούρι του Δήμου Κασσάνδρας.
Θα αναρωτιέστε πολλοί από εσάς γιατί αυτός ο άνθρωπος είναι ξεχωριστός ή αν θέλετε υπόδειγμα σε αυτή την κοινωνία και ειδικά για τους νέους ανθρώπους, οι οποίοι αποτελούν τη νέα γενιά.
“Νοιάζομα σημαίνει προσφέρω”
Η παραπάνω φράση θα μπορούσε να αντιπροσωπεύσει πλήρως αυτόν τον άνθρωπο, ο οποίος προσφέρει απλόχερα στον τόπο του, στο Παλιούρι. Μέσα από δράσεις, ιδέες, όνειρα και αγάπη…Αγάπη από αυτή την πραγματική και την σπάνια που λίγοι άνθρωποι έχουν περίσσεια στις μέρες μας χωρίς κανένα αντάλλαγμα. Ως ηθική ανταμοιβή δέχεται ένα χαμόγελο, ένα απλό και ειλικρινές ευχαριστώ… Για όλα τα παραπάνω λοιπόν μα και για ακόμη περισσότερα ο Αστέριος Παπαγιάννης μπορεί να αποκαλείται ξεχωριστός.
Η σκέψη που μετουσιώθηκε σε πράξη, να αλλάξει το “Παλιούρι του” είχε ως απώτερο σκοπό να στείλει το μήνυμα πως η προσφορά στον συνάνθρωπο δεν είναι… μόδα της εποχής αλλά στάση ζωής.
Μέσα από χρώματα, σχέδια, λουλούδια, παιχνίδια κ.α. ο ίδιος ομόρφυνε μια ολόκληρη γειτονιά τόσο για τους συντοπίτες του όσο και για τους επισκέπτες της περιοχής: “Πρίν από 4 χρόνια με τη γυναίκα μου και τα παιδάκια της γειτονιάς δημιουργήσαμε ένα κουτσό (παιχνίδι) για όλους! Είχε μεγάλη επιτυχία, καθώς όσοι περνάνε από εδώ είτε μικροί είτε μεγάλοι παίζουνε με χαρά και ευχαρίστηση”, εξηγεί ο ίδιος φανερά ενθουσιαμένος στο xalkidiki politiki.
Σύμφωνα με τον ίδιο τα καλοκαίρια που μαζεύονται οι περισσότεροι στο χωριό, φίλοι και συγγενείς αναβιώνουν παλιά παιχνίδια με τα παιδάκια να μαζεύονται στην Παπαγιαννέτικη γειτονιά και να παρατηρούν τους μεγάλους με έκπληξη και ενθουσιασμό. Όπως λέει ο κ. Παπαγιάννης είναι ένας τρόπος να μεταφέρει τα παιδιά στο παρελθόν εκεί που δεν υπήρχαν τα media και η ηλεκτρονική ενασχόληση, ώστε να καταλάβουν και να βιώσουν αξίες μίας άλλης ζωής, που δεν εξαρτιόταν από κινητά και άλλα παρόμοια μέσα όπως σήμερα.
Ο ίδιος δεν σταμάτησε όμως μόνο εκεί, αλλά προχώρησε με την βοήθεια λίγων ατόμων και στη δημιουργία παρόμοιων παιχνιδιών στα σχολεία του χωριού για να μπορούν τα παιδιά κατά την διάρκεια της σχολικής χρονιάς, αλλά και των διακοπών τους να περνάνε τον ελεύθερο τους χρόνο δημιουργικά και ποιοτικά. “Η ζωγραφισμένη χαρά των παιδιών στα πρόσωπα τους μου δίνει τη δύναμη να συνεχίσω“, τονίζει μεταξύ άλλων ο κ. Παπαγιάννης.
“Μακάρι ότι φτιάχνουμε να τα εκτιμάνε και να τα προσέχουνε. Εγώ τους υποσχέθηκα πως όσο ζώ και αντέχω θα τα συντηρώ. Όλα αυτά τα κάνω γιατί μου αρέσει να προσφέρω στον συνάνθρωπο και η ικανοποίηση για εμένα είναι ότι βλέπω τους ανθρώπους να ασχολούνται και να χαίρονται με όσα δημιουργούμε“, καταλήγει ο ίδιος.
Οι φάροι δεν “τρέχουν” στις ακτές αναζητώντας ποιο καράβι θα σώσουν. Στέκονται αγέρωχοι και φωτίζουν. Όπως ακριβώς κάνει ο κ. Παπαγιάννης, ένας άνθρωπος της διπλανής πόρτας που χαρίζει ελπίδα και προοπτική, λειτουργώντας ως παράδειγμα αυτοδιάθεσης στον συνάνθρωπο.
Ένα άρθρο αφιερωμένο στον εθελοντισμό που δεν γνωρίζει όρια και μπορεί να αναπτυχθεί παντού…
Έρευνα-Ρεπορτάζ: Σουζάνα Καζάκα
Φωτογραφία-Μοντάζ: Ζωή Γανίτη
Επιμέλεια άρθρου: Μορφούλα Ντέμπλα
