Συνολικά 35 χρόνια πέρασαν από τότε που αποστρατεύτηκε ο Χαλκιδικιώτης πιλότος και πρώην πολιτικός Αθηναίος Φλωρίνης, ο οποίος ανατριχιάζει ακόμα στο άκουσμα της ελληνικής Πολεμικής Αεροπορίας.
Γεννημένος στη Φούρκα της Κασσάνδρας το 1938, ο Υποπτέραρχος Ιπτάμενος εν αποστρατεία Αθηναίος Φλωρίνης, είναι μόνιμος κάτοικος Νέων Μουδανιών, έχοντας αποσυρθεί από τον πολιτικό στίβο και έχοντας πλέον αφοσιωθεί στην οικογένεια και στους φίλους του.
Πτυχιούχος της Σχολής Ικάρων, με μετεκπαίδευση στις Ηνωμένες Πολιτείες, αποτέλεσε τον πρώτο διοικητή της 348 ΜΤΑ (Μοίρα Τακτικής Αεροπορίας) / RF4E (Phantom) το 1978.
Έχοντας στο ενεργητικό του πάνω από 4.000 ώρες πτήσεις, σε μια μοναδική συνέντευξη στο Xalkidiki Politiki, αφηγείται τη ζωή, το έργο και τις σκέψεις ενός πιλότου του τότε, αλλά και της διαφοράς του με τους σημερινούς, που είναι μοιρασμένη ανάμεσα σε κρίσεις, υπευθυνότητα αλλά και αίσθηση του καθήκοντος.
Διαθέτοντας ένα πλούσιο βιογραφικό, διετέλεσε το 1990 έως το 1993 Νομάρχης Έβρου επί πρωθυπουργίας Κωνσταντίνου Μητσοτάκη, ενώ εξελέγη Βουλευτής Χαλκιδικής με τη Ν.Δ. το 2000 και το 2007.
Πόσες ώρες πτήσης έχετε στο ενεργητικό σας; Θυμάστε ποιος ήταν ο τύπος αεροσκάφους που πετάξατε για πρώτη φορά;
«Πάνω από 4.000 ώρες πτήσεις. Ο πρώτος τύπος αεροσκάφους ήταν το Harvard ο εκπαιδευτικός και ο τελευταίος ήταν τα Phantom F-4 και RF-4. Τα Phantom τα διώξεως βομβαρδισμού και τα Phantom τα φωτογραφικά, που ήμουν και ο πρώτος διοικητής της μοίρας.
Προσωπικά συνδέθηκα στενά με το RF-84F και τα Phantom τα RF4F. Στα RF4F εκπαιδεύτηκα στην Αμερική και ήμουν ο πρώτος διοικητής της μοίρας που δημιουργήθηκε μετά στην Ελλάδα».
Γυρνώντας τα χρόνια πίσω στην εφηβεία σας, πότε ήταν που είπατε ότι «θέλω να γίνω πιλότος»;
«Όταν ήμουν στην τέταρτη τάξη του Γυμνάσιου. Πηγαίνοντας από τη Φούρκα στη Βάλτα, έβλεπα ερχόταν εδώ στο σημείο βολής Ποτίδαιας, όπως είναι γνωστό στον Τορωναίο, οι αεροπόροι και κάνανε βολές. Οπότε περνούσαν τα αεροπλάνα πάνω από τη Φούρκα μου δημιουργήθηκε επιθυμία. Μετά έγινε σαν μοναδικός στόχος μου, όταν ο ξάδερφός μου ο Γιάννης Πρίντσιος, ο οποίος είναι ένα χρόνο μεγαλύτερος, με τον οποίο μεγαλώσαμε στην ίδια αυλή, μπήκε στη Σχολή Ικάρων και αυτός».
Η 8η Νοεμβρίου είναι ημέρα γιορτής του Ταξιάρχη Μιχαήλ, προστάτη της Ελληνικής Αεροπορίας. Εσείς ποιό είναι το πρώτο πράγμα που σας έρχεται στο μυαλό όταν ακούτε για την Ελληνική Πολεμική Αεροπορία;
«Ανατριχιάζω ολόκληρος. Την Πολεμική Αεροπορία την έχουμε στο αίμα μας μέσα. Είναι η μεγάλη μας αγάπη και η μοναδική».
Τι έχετε να πείτε στους σημερινούς Έλληνες πιλότους της Πολεμικής Αεροπορίας, που υπερασπίζονται καθημερινά το Αιγαίο;
«Εμείς ότι έπρεπε να κάνουμε το κάναμε. Το καθήκον μας για την πατρίδα το κάναμε. Για την ιδέα, για την Αεροπορία το κάναμε. Υπηρετήσαμε την Αεροπορία με πίστη και αφοσίωση. Υπερασπιστήκαμε τα δίκαια της Ελλάδας. Δεν αφήσαμε κανέναν που να αμφισβητήσει τα κυριαρχικά μας δικαιώματα. Το ίδιο κάνουν και οι ίδιοι. Συνεχίζουν και να συνεχίσουν την αεροπορική ιδέα. Πιστεύω ότι αυτά τα παιδιά που είναι τώρα στην Αεροπορία είναι καλύτερα από ότι ήμασταν εμείς και περισσότερο καταρτισμένα. Διότι η Αεροπορία δίνει περισσότερα εφόδια τώρα στους πιλότους και περισσότερες ευκαιρίες για περισσότερη επιμόρφωση. Είναι παιδιά που είναι αφοσιωμένα στο καθήκον τους, επομένως ότι και να τους πω εγώ, να ακολουθήσουν το παράδειγμα όλων των προηγούμενων αεροπόρων».
Αυτή την περίοδο βιώνουμε αναμφίβολα μια κρίση στις σχέσεις με τη γείτονα χώρα. Πως πιστεύετε ότι μπορεί να εκτονωθεί αυτή η ένταση και τι θα λέγατε στους Έλληνες πολίτες που ζουν στη σκιά αυτής της κρίσης;
«Θα ξεκινήσω από το τελευταίο. Στους Έλληνες πολίτες θα έλεγα να κοιμούνται ήσυχοι. Δεν υπάρχει κανένας φόβος. Είναι τα σκυλιά που γαβγίζουνε, τα οποία όπως λέει και ο λαός “σκυλί που γαβγίζει δε δαγκώνει”. Δεν μπορούν να κάνουν κάτι, διότι ξέρουν ότι αν τολμήσουν θα είναι η μεγάλη τους αποτυχία και θα πάνε και το τουρκικό κράτος χρόνια πίσω. Η Αεροπορία και οι Ένοπλες Δυνάμεις είναι σε τέτοιο βαθμό ετοιμότητας και εκπαιδευμένες που είμαι βέβαιος ότι όποιος τολμήσει να κάνει κάτι θα το μετανιώσει πικρά.
Από εκεί και πέρα, αυτή η ιστορία με τους Τούρκους δεν είναι σημερινή. Εγώ από το 1962 που βγήκα αξιωματικός έχουμε συνέχεια αυτό το πρόβλημα με τους Τούρκους. Δεν έχει σταματήσει. Δεν τολμούν να κάνουν κάτι και ξέρετε γιατί δεν τολμούν; Περισσότερο διότι δε μπορούν να αντιμετωπίσουν την ελληνική Αεροπορία και γενικά τις Ένοπλες Δυνάμεις, κυρίως όμως την Αεροπορία. Είχαμε πάντοτε την υπεροχή, όχι σε αριθμό αεροσκαφών, αλλά στο ηθικό μας, διότι οι Έλληνες πιλότοι είναι εκπαιδευμένοι στον πόλεμο πάνω από τη θάλασσα. Πρόκειται για τη δυσκολότερη αερομαχία αυτή που είναι πάνω από τη θάλασσα και η πιο επικίνδυνη. Οι Έλληνες πιλότοι εκπαιδευόμαστε συνεχώς από την πρώτη μέρα που μπαίνουμε στη Σχολή στην εναέριο μάχη πάνω από τη θάλασσα, που επαναλαμβάνω είναι το δυσκολότερο πράγμα που μπορεί να αντιμετωπίσει ένας εχθρός. Και οι Τούρκοι υστερούν και σε αυτό και στο ηθικό. Εμείς υπερασπιζόμαστε την πατρίδα μας.
Η γειτονική χώρα θέλει να το συντηρεί την ένταση. Νομίζουν ότι κάποτε θα γίνουν η παλιά αυτοκρατορία τους. Όμως τώρα τα πράγματα έχουν αλλάξει και διεθνώς. Βλέπετε ότι η διεθνής κοινότητα είναι με το μέρος της Ελλάδας. Όλοι τους καταδικάζουν».
Εσείς ως αξιωματικός της Πολεμικής Αεροπορίας πως ζήσατε τις διάφορες κρίσεις που προέκυψαν κατά την περίοδο που υπηρετούσατε; Ποιες ήταν οι σκέψεις ή ενδεχομένως τα συναισθήματά σας εκείνες τις στιγμές;
«Είναι η αίσθηση του καθήκοντος. Εμείς καλούμαστε να υπερασπιστούμε τα δίκαια της πατρίδας μας. Είναι σα να έρχομαι εγώ και να παίρνω το σπίτι κάποιου. Δε θα αντιδράσει; Άλλο να θέλεις να αρπάξεις κάτι και άλλο να θες να υπερασπιστείς αυτό που κατέχεις, που δικαιούσαι και μάλιστα βάσει του Διεθνούς Δικαίου. Η ψυχολογία και το ηθικό είναι με αυτόν που υπερασπίζεται το δίκαιό του, το δικό του πράγμα. Όχι με αυτόν ο οποίος θέλει να αρπάξει κάτι. Αυτός είναι ο τυχοδιώκτης. Οι Τούρκοι μια ζωή συμπεριφέρονταν τυχοδιωκτικά».
Με τη λήξη της στρατιωτικής σας καριέρας, ασχοληθήκατε ενεργά με την πολιτική. Τι αίσθηση σας έχει αφήσει και τι αποκομίσατε από αυτήν την εμπειρία σας; Θα κατεβαίνατε ξανά υποψήφιος;
«Δεν πρόκειται να ξανακατέβω υποψήφιος. Εξάλλου από το 2009 που σταμάτησα είπα ότι τέρμα η πολιτική, να ασχοληθώ λιγάκι και με την οικογένειά μου, με τα παιδιά μου και με τους φίλους μου. Όπως και τα παιδιά μου δεν έχουν καμιά όρεξη να ασχοληθούν, διότι και η τσέπη μας άδειασε και την ησυχία μας δεν είχαμε βρει.
Η πολιτική για μένα είχε δύο σκέλη. Το ένα ήταν όταν έκανα νομάρχης στον Έβρο για περίπου 3,5 χρόνια επί πρωθυπουργού Κωνσταντίνου Μητσοτάκη και το δεύτερο ήταν όταν ήμουν βουλευτής από το 2000 και μετά.
Για το πρώτο που ήμουν νομάρχης είμαι πάρα πολύ υπερήφανος. Το έχω ζήσει. Έχω αφήσει έργο, το θυμούνται όλοι οι Εβρίτες, πέρα από κόμματα και χρώματα. Όλοι έχουν εκφραστεί θετικά για το έργο το οποίο άφησα. Θεωρώ τον Έβρο σα δεύτερη πατρίδα μου. Στη Χαλκιδική γεννήθηκα, την αγαπώ είναι η πατρίδα μου, τον Έβρο όμως τον υπηρέτησα και τον πονώ. Όπως και η οικογένειά μου. Θεωρούμε τον Έβρο δηλαδή σα δεύτερή μας πατρίδα.
Στο δεύτερο σκέλος, το βουλευτικό, εκεί δυστυχώς το σύστημα είναι τέτοιο, που ένας βουλευτής από την επαρχία ο οποίος μάλιστα βουλευτής δεν διαθέτει και το οικονομικό μέγεθος το οποίο διαθέτουν πολλοί, δε μπορεί να κάνει τίποτα. Μπορεί να κάνει πολύ λίγα από αυτά που επιθυμεί. Αλλιώς ξεκινήσαμε, άλλα οράματα είχαμε, άλλα πίστευα, άλλα βρήκα στο δρόμο μου και άλλα μου έτυχαν. Απλώς ήμουν ένας βουλευτής. Αυτή ήταν η πραγματική αλήθεια. Για τα 2-3 πραγματάκια που κατάφερα να προσφέρω στη Χαλκιδική γενικότερα νομίζω δεν αξίζει τον κόπο να ασχοληθούμε. Είναι λίγα από αυτά που ήθελα.
Συγκρίνοντας αυτό το έργο που έκανα 3,5 χρόνια στον Έβρο με αυτά που έκανα στη Χαλκιδική, στον Έβρο πέτυχα το 80% των επιδιώξεών μου, ενώ στη Χαλκιδική δε πέτυχα ούτε το 10% γιατί δε μπορούσα. Το σύστημα είναι τέτοιο που δε σε αφήνει και βλέπετε ότι έχουμε ένα παράδειγμα εδώ στη Χαλκιδική. Βουλευτής ο οποίος είναι επί 20 χρόνια βουλευτής τώρα και μάλιστα με μεγάλη πλειοψηφία βγαίνει, δε μπόρεσε να πάρει ούτε μια υπουργική θέση. Υπάρχουν διάφορα κυκλώματα. Υπάρχουν άλλες συνθήκες εργασίας.
Από την πολιτική θα έλεγα μου έμειναν φίλοι που απέκτησα από εκείνη την περίοδο».
