Στις 22 και 23 Αυγούστου, το μικρό χωριό του δήμου Αριστοτέλη, τα Νέα Ρόδα, έχει την τιμητική του, καθώς γιορτάζει τα Εννιάμερα της Παναγίας.
Τα Νέα Ρόδα που βρίσκονται στο στενότερο σημείο της χερσονήσου του Άθω, προσελκύουν κάθε χρόνο τέτοια εποχή πλήθος επισκεπτών που τιμούν τη μεγάλη μας γιορτή, την Απόδοση της Κοιμήσεως της Θεοτόκου.
Όλο το χωριό, οι κάτοικοι και οι επισκέπτες συμμετέχουν στις πανηγυρικές εκδηλώσεις που διοργανώνονται με πολλή φροντίδα και μεράκι από το τοπικό συμβούλιο και τους εθελοντές, που ετοιμάζουν φαγητό και παρουσίαση παραδοσιακών χορευτικών από την παλιά πατρίδα.
Παραμονή της γιορτής γίνεται η περιφορά της Ιερής Εικόνας της Παναγίας της Σκουπιώτισσας που προστατεύει τους κατοίκους από τη Μικρασιατική καταστροφή και την έλευσή τους στο νέο τόπο τους, ως σήμερα. Οι πρόγονοι των σημερινών κατοίκων μετέφεραν την παλαιά και ιστορική εικόνα από τα Σκουπιά της Μ. Ασίας τον Αύγουστο του 1922.
Ανήμερα της εορτής 23 Αυγούστου και μετά το πέρας της Πανηγυρικής Θείας Λειτουργίας ακολουθεί όπως κάθε χρόνο κουρμπάνι στο εκκλησάκι του Αγ. Μοδέστου.
…τήν Πέμπτη 23η Αὐγούστου τ.ἒ. ἡ Προσφυγική ἀρχοντική θαλασσόβρεχτη Κωμόπολη τῶν Νέων Ρόδων τῆς Ἱερᾶς μας Μητροπόλεως, στόν ὁμώνυμο περικαλλῆ Ναό Της, πού οἱ πατεράδες καί οἱ παπποῦδες τῶν σημερινῶν κατοίκων της ὓψωσαν γιά νά τήν στεγάσουν ἀπό τήν ξενιτειά, ἀπό τά ἱερά χώματα τῆς Μικρασίας… αναφέρει η Ιερά Μητρόπολη Ιερισσού, Αγίου Όρους και Αρδαμερίου.
…Στήν περιφορά μάλιστα τῆς περιπύστου Εἰκόνος ἀνά τίς ὁδούς τῶν Νέων Ρόδων, ὑπό τούς ἢχους τῆς Μπάντας τοῦ Δήμου Ἀριστοτέλη, τά παιδιά τῆς Παναγίας τῆς Σκουπιώτισσας ὁμοθυμαδόν, σύν γυναιξί καί τέκνοις, ἀκολούθησαν τήν Ἱερά Λιτανεία μέ τέτοια συμμετοχή πού μεγαλύτερη σέ πρότερη Πανήγυρη δέν ἒχει γνωρίσει ὁ τόπος! Ἓνα ἐνθουσιῶδες ἀνθρώπινο ποτάμι ξεχείλισε καί πλημμύρισε τά Νέα Ρόδα, ξεκινώντας ἀπό τόν Ναό, φθάνοντας στήν καρδιά τῆς Κωμόπολης καί γυρνώντας πάλι στό θρονί Της… διαβάζουμε σε ένα άλλο σημείο από παλαιότερη ανάρτηση της Μητρόπολης.
Σύμφωνα με τα ιστορικά στοιχεία «Ἡ θαυματουργή εἰκόνα τῆς Παναγίας εἶναι Βυζαντινή ἱστόρηση τῆς Βρεφοκρατούσης Θεομήτορος ἀπό τήν ἒμπροσθεν ὂψη Της καί ἐξεικόνιση τῆς Σταυρώσεως τοῦ Κυρίου μας ἀπό τήν ὂπισθεν ὂψη Της, εἶναι δηλαδή μία ἀπό τίς λεγόμενες ἀμφίπλευρες Ἱερές Εἰκόνες, κειμήλια τοῦ Βυζαντίου, τῆς Ρωμιοσύνης στολίδια καί ἀτίμητες περιουσίες! Ἀνάγεται στούς χρόνους τῆς Εἰκονομαχίας πού συνετάραξε τό Βυζάντιο μέχρι τά θέμελά του, τότε πού λιτάνευαν τίς Ἱερές Εἰκόνες ἀνά τίς ὁδούς καί ὑπῆρχε ἀνάγκη νά προσβλέπουν οἱ πιστοί στήν Εἰκόνα καί ἀπό τίς δύο ὂψεις. Γιά τοῦτο καί χαρακτηρίζεται ὡς Ἱερά ἀμφίπλευρη – λιτανευτική εἰκόνα τῆς Εἰκονομαχίας. Τοῦτο προκύπτει καί ἀπό ἐσοχή – βαθούλωμα στή βάση τοῦ ξύλου πού εἶναι ἁγιογραφημένη, ἡ ὁποία ἀπεκαλύφθη μέ τήν τοποθέτηση τοῦ ἀργυροῦ, ἐξόχου τέχνης, περιβλήματος (πουκάμισου) πού τοποθετήθηκε ὡς ἒκφραση τιμῆς, τάματος καί σεβασμοῦ στήν Ἁγία Εἰκόνα ἀπό Ἀγιορεῖτες ἀσημουργούς τεχνίτες. Τό 1922 κατά τήν Μικρασιατική καταστροφή οἱ διωγμένοι ἀπό τίς πατρογονικές τους ἑστίες ἀδελφοί μας Σκουπιῶτες, πῆραν μαζί τους ὡς πολύτιμο θησαυρό τήν Εἰκόνα τῆς Παντοβασίλισσας καί τήν μετέφεραν στόν Μοῦδρο της Λήμνου ἀρχικά, γιατί μοιράστηκαν ἂλλοι ἀπό τά Σκουπιά στήν Λῆμνο καί ἂλλοι στή Χαλκιδική. Τό 1932 περίπου, ἀφοῦ ριζώθηκαν στά Νέα Ρόδα, μετέφεραν ἐκεῖ τή Χάρη Της καί τήν ἐναπόθεσαν ἀρχικά σέ μικρό ξύλινο Ναΐδριο στήν παραλία τῶν Νέων Ρόδων, μέχρι πού ὓψωσαν τόν ὡραῖο σημερινό Της Ναό καί τόν κατέστησαν θρόνο Της. Πρό ὀλίγου χρόνου μάλιστα, ὁ σημερινός ἐφημέριός της, Παν. Ἀρχιμ. π. Βαρθολομαῖος Χατζόγλου, ρέκτης τοῦ ὡραίου καί τῆς τέχνης, ἐφιλοτέχνησε περίφημο προσκυνητάρι, τό ἐπιχρύσωσε κατάλληλα καί τό μετέτρεψε σέ ζηλευτό θρονί τῆς Μεγαλόχαρης. Τελειώνοντας ὁ Δεσπότης χαρακτήρισε δίκαιη καί ἂξια κάθε ἐπαίνου αὐτή τήν κίνηση τοῦ κληρικοῦ του, καθότι ἡ Παναγία μας ἀπέβη ἡ τίμια καί πανάσπιλη γέφυρα πού ἓνωσε οὐρανό καί γῆ, Θεό καί ἂνθρωπο στά τίμια αἳματα τῆς γαστέρας Της. Γιατί οὐσιαστικά ἡ Θεοτόκος εἶναι Ἐκείνη, ἡ Πρώτη πού πλάθοντας τή Συγγνώμη στά σωθικά Της, δηλαδή τόν υἱό καί Θεό Της, τόν Κύριο ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστό, εἶναι ἡ “συναίτιος” τοῦ ἁγιασμοῦ καί τῆς σωτηρίας τοῦ ἀνθρώπινου γένους, κατά τόν Ἃγιο Νικόλαο Καβάσιλα, ὁ ὁποῖος βεβαίως ἀναγνωρίζει ὡς “αἲτιον” τῆς σωτηρίας μας τόν Υἱό Της καί Θεό μας»!
