Η Αμμουλιανή είναι ένα νησί με σπάνια ομορφιά. Όμως, πώς μπορεί αυτό το νησί να χρησιμοποιήσει και να αναπτύξει την πολιτική του δύναμη; Στο παρακάτω άρθρο αναλύεται το πώς η Αμμουλιανή μπορεί να αναπτυχθεί από σχετικά άγνωστο νησί, σε νησί-σταθμό, με συγκεντρώσεις πολιτικών και συμπερίληψη αυτού σε πολιτικές αποφάσεις.
Η χρήση των social media μπορεί να μετατρέψει την Αμμουλιανή από “τουριστικό παράδεισο” σε τόπο με φωνή. Οι κάτοικοι ή ομάδες πολιτών μπορούν να δημιουργήσουν προφίλ ή σελίδες που θα αναδεικνύουν τα προβλήματα (όπως το αποχετευτικό σύστημα, η ακτοπλοϊκή σύνδεση, κ.ά.), αλλά και τα πολιτικά τους αιτήματα, κερδίζοντας ορατότητα και στήριξη.
Ένα έντυπο, ένα blog ή ένα ραδιοφωνικό podcast που να μεταφέρει ειδήσεις από την κοινότητα με κριτική διάθεση απέναντι στην εξουσία, προωθώντας τη διαφάνεια και φέρνοντας στο φως ζητήματα που αποσιωπώνται από τα παραδοσιακά μέσα. Με αυτό το τρόπο επιτυγχάνεται σιγά σιγά η πολιτική ορατότητα.
Η ιστορία της Αμμουλιανής περιλαμβάνει προσφυγικά βιώματα και μετακινήσεις πληθυσμών. Μέσα από εκθέσεις, αφήγηση μαρτυριών και εκπαιδευτικές δράσεις, μπορεί να δοθεί έμφαση στις κοινωνικές ανισότητες και τις πολιτικές προεκτάσεις του παρελθόντος. Με αυτή τη σημαντική παρέμβαση, το μικρό νησί ενώνεται με τους υπόλοιπους προσφυγικούς πληθυσμούς της Ελλάδας.
Μέσω της συνεταιριστικής οργάνωσης της παραγωγής (π.χ. ελαιόλαδο, ψάρι, φρούτα), η Αμμουλιανή μπορεί να ενισχύσει την αυτάρκειά της και να απεμπλακεί από τα μονοπώλια και την τουριστική εξάρτηση, ενισχύοντας τοπικά δίκτυα οικονομίας. Η πολιτική ανάδειξη θα έρθει με την οικονομική χειραφέτηση.
Ένα θερινό φεστιβάλ με μουσικές, συζητήσεις, προβολές και δρώμενα που θα προσελκύει πολιτικοποιημένο κοινό από όλη την Ελλάδα και θα μετατρέψει το νησί σε ζωντανό εργαστήρι κοινωνικού στοχασμού. Αν υπενθυμίσει πρώτα από όλα στους κατοίκους του τη σημασία του νησιού, δε θα αργήσει πολύ η πολιτική άνοδος.
Η έλλειψη βασικών δημόσιων υπηρεσιών (όπως γιατρού, παιδικού σταθμού ή συχνής ακτοπλοϊκής σύνδεσης) μπορεί να γίνει σημείο αγώνα, καθώς αποκαλύπτει τις ανισότητες που βιώνουν οι νησιώτες σε σχέση με τους κατοίκους των πόλεων. Δεν είναι λίγες οι φορές που δεν έχουμε ούτε αστυνομία.
Η σεζόν φέρνει πολλά εργατικά χέρια στην Αμμουλιανή, που συχνά δουλεύουν χωρίς συμβάσεις ή ρεπό. Η δημόσια ανάδειξη αυτών των συνθηκών μπορεί να φέρει αλλαγές και να ευαισθητοποιήσει και τους τουρίστες. Βέβαια, η κατάσταση είναι καλύτερη από εκείνη στα νησιά των Κυκλάδων.
Τοίχοι με γκράφιτι, παραστάσεις δρόμου και συλλογικά έργα τέχνης που θίγουν θέματα όπως η φτώχεια, ο τουριστικός κορεσμός ή η εγκατάλειψη του νησιού από το κράτος, μπορούν να λειτουργήσουν ως πολιτικά ερεθίσματα. Αν λοιπόν οι νησιώτες αναδείξουν τον καλλιτέχνη μέσα τους, όλα μπορούν να συμβούν.
Η Αμμουλιανή μπορεί να συνδεθεί με άλλες νησιωτικές κοινότητες για να συγκροτήσει ένα πανελλαδικό ή βαλκανικό δίκτυο, που θα συντονίζει δράσεις, θα μοιράζεται υλικά και θα ασκεί πίεση σε ανώτερα επίπεδα εξουσίας. Ας μην ξεχνάμε λοιπόν ότι τα ελληνικά νησιά δε πρέπει να είναι μόνο όμορφα, αλλά πολιτικά ενεργά.
Το παραπάνω άρθρο εκφράζει τις σκέψεις, ιδέες και απόψεις της υπογράφουσας, Φωτεινής Τζουβελέκη, φοιτήτριας Φιλοσοφίας.
Η Χαλκιδική Πολιτική παραμένει ανοιχτή σε νέες φωνές και δίνει βήμα σε ανθρώπους που επιθυμούν να εκφραστούν, να προβληματίσουν και να μοιραστούν τον δικό τους τρόπο σκέψης.
