Παλαιότερα στον Στανό, οι νέοι ερωτευμένοι άνδρες έστηναν μια μεγάλη κούνια και ζητούσαν από την κοπέλα που τους άρεσε να καθίσουν και να κουνηθούν μαζί. Αυτή ήταν η ένδειξη ότι είχαν αισθήματα για εκείνη κι εφόσον εκείνη δεχόταν την πρόσκλησή τους γινόταν μια άτυπη δέσμευση μεταξύ τους, με σκοπό το γάμο. Αμέσως μετά έλεγαν και το ανάλογο τραγούδι, τελειώνοντας πάντα με την αναστάσιμη προσευχή.
Αφού κουνιόντουσαν άφηναν την ουρά του σχοινιού στο έδαφος και σχηματίζονταν κουλούρες. Ανάλογα με τους κύκλους που δημιουργούνταν έλεγαν ότι «τόση θα είναι η αγάπη της μελλοντικής πεθεράς ή σε πόσα χρόνια θα παντρευτούν».
Έτσι λοιπόν, προέκυψε το έθιμο αυτό που σήμερα αναβιώνει κάθε δεύτερη ημέρα του Πάσχα με πρωτοβουλία του συλλόγου γυναικών του χωριού και του πατέρα Νικολάου στήνοντας ένα πολύ μεγάλο παραδοσιακό πανηγύρι με χορό, γλέντι και σούβλες.
«Αφοσιωμένοι στη συνέχεια και στην τήρηση των παραδόσεων του τόπου μας, οι οποίες αποτελούν κομμάτι της πολιτιστικής ιστορίας μας, κάθε δεύτερη ημέρα του Πάσχα αναβιώνουμε το έθιμο της κούνιας. Παλιότερα γινότανε στον προαύλιο χώρο του Ιερού Ναού της Αγίας Χάιδως, ενώ σήμερα στην πλατεία του χωριού», λέει η πρόεδρος του συλλόγου γυναικών, Ευαγγελία Καβλίτση στο XalkidikiPolitiki.
Όταν ανέβαινε κορίτσι, έλεγαν το παρακάτω τραγούδι:
Στα ψηλά τα παραθύρια κόρη κάθεται
και γυαλί κρατεί στα χέρια και γυαλίζεται
και τα κάλια της λογιάζει.
Κάλια μου όμορφα, ποιος θα σας φιλάει το βράδυ τα μεσάνυχτα
Ο Γιάννης δεν είναι εδώ πάει για κρύο νερό
Χριστός Ανέστη εκ νεκρών, θανάτω θάνατον πατήσας
και τοις εν τοις μνήμασι ζωήν χαρισάμενος.
Ενώ, όταν ανέβαινε αγόρι, έλεγαν άλλο τραγούδι:
Έναν τον έχει η μάνα του, έναν και χαϊδεμένο
και στο σχολειό τον έστελνε γράμματα για να μάθει.
Χριστός Ανέστη εκ νεκρών, θανάτω θάνατον πατήσας
και τοις εν τοις μνήμασι ζωήν χαρισάμενος.
Ενώ, όταν ανέβαινε αγόρι, έλεγαν άλλο τραγούδι.
Έναν τον έχει η μάνα του, έναν και χαϊδεμένο
και στο σχολειό τον έστελνε γράμματα για να μάθει.
Χριστός Ανέστη εκ νεκρών, θανάτω θάνατον πατήσας
και τοις εν τοις μνήμασι ζωήν χαρισάμενος.
«Φέτος εάν αναβιώσουμε το έθιμο θα κάνουμε μια πιο λιτή εκδήλωση, λόγω του κορονοϊού. Δυστυχώς δεν μπορούμε ακόμη να γιορτάσουμε όπως θα θέλαμε, καθώς απαιτείται ιδιαίτερη προσοχή. Μακάρι να έχουμε όλοι την υγεία μας και να γιορτάσουμε του χρόνου όπως παλαιότερα», αναφέρει η κα. Καβλίτσου και καταλήγει λέγοντας πως «η στήριξη και η συμμετοχή των νέων ανθρώπων είναι αυτή που μας οπλίζει με δύναμη να συνεχίσουμε».
