Γράφει η Σουζάνα Καζάκα για την εφημερίδα Μακεδονία της Κυριακής
Ο 31χρονος Μάρτιν Γιοβανόφσκι βούτηξε μαζί με άλλους δύο φίλους του το απόγευμα του Σαββάτου 9 Ιουλίου στο Ποσείδι Χαλκιδικής. Έκτοτε, φίλοι και συγγενείς δεν τον ξαναείδαν, με τη γνωστή σε όλους εξέλιξη και τις έρευνες που συγκίνησαν το πανελλήνιο.
Οι έρευνες, που άτυπα συνεχίζουν ακόμη και σήμερα, άφησαν ανεξίτηλα τα σημάδια τους στις ομάδες διασωστών που τις διεξήγαγαν. Όσο επώδυνο κι αν είναι για τους οικείους τους, οι ελπίδες να βρεθεί ζωντανός ο Μάρτιν, χάθηκαν. Οι διασώστες όμως, που έχουν δει δεκάδες ανάλογες περιπτώσεις, δεν σταματούν να έχουν το 31χρονο παλληκάρι στο μυαλό τους, να αξιολογούν τυχόν στοιχεία που προκύπτουν και να επιδιώκουν αυτό που θέλει κάθε οικογένεια για τον άνθρωπό της. Αξιοπρέπεια!
Χαρμολύπη ήταν το συναίσθημα που κυριάρχησε όταν βγήκε στη στεριά ο Ιβάν. Ο ένας από τους τρεις νέους που μπήκαν μαζί στη θάλασσα και παρασύρθηκαν από τα ρεύματα. Ο Ιβάν πάλεψε με τα κύματα επί 19 ώρες κι όταν εντοπίστηκε από το λιμενικό όλοι μίλησαν για θαύμα. Ένα θαύμα που δεν έγινε και για τον φίλο του, τον Μάρτιν.
«Συνήθως σε περιπτώσεις πνιγμών βρίσκαμε τον αγνοούμενο σχεδόν μέσα σε μια εβδομάδα, το αργότερο. Στην περίπτωση του Μάρτιν δεν συνέβη αυτό. Νιώσαμε μεγάλη χαρά όταν βρέθηκε ο Ιβάν, αλλά αμέσως τη χαρά διαδέχτηκε η αγωνία και η λύπη καθώς συνέχιζε να αγνοείται ο Μάρτιν» αναφέρει ο Θέμις Ιερισσιώτης από τη βάση ετοιμότητας της ΕΟΔ Κασσάνδρας, προσθέτοντας ότι όλοι οι διασώστες έχουν το νου τους για στοιχεία ή πληροφορίες όσον αφορά τον Μάρτιν.
Συγκλονιστικά είναι τα όσα διηγήθηκε στη ΜτΚ ο Χρήστος Ράμος, πρόεδρος του ΟΦΚΑΘ που συμμετείχε στις έρευνες από την πρώτη στιγμή. «Το πρώτο 24ωρο μπήκαμε μόνο ένα μίλι μέσα. Τα μποφόρ ήταν πολλά και οι συνθήκες περιόριζαν την ακτίνα της έρευνας. Μόνο τα μεγάλα καράβια και το Super Puma μπορούσαν να αναζητήσουν τους αγνοούμενος εκείνες τις ώρες. Η εύρεση του Ιβάν 20 ώρες μετά, αναπτέρωσε τις ελπίδες μας και για τον Μάρτιν . Είναι πολύ σπάνιο να βρίσκεται λουόμενος που αγνοείται τόσες ώρες και μάλιστα με τέτοια θάλασσα», αναφέρει ο κ. Ράμος. «Οι δικές μας έρευνες έφτασαν μέχρι την Κατερίνη. Συνεχίσαμε ακόμη κι όταν οι επίσημοι φορείς σήμαναν το τέλος της προσπάθειας. Μισθώσαμε αεροσκάφος, κινηθήκαμε προς κάθε κατεύθυνση και προσπαθήσαμε για 25 επιπλέον μέρες. Τις πρώτες μέρες, η μητέρα του Μάρτιν στεκόταν στη στεριά και περίμενε να βγει κάποιος και να φέρει καλά νέα. Είχαμε έναν διασώστη κοντά της συνεχώς μη τυχόν και συμβεί κάτι με την υγεία της. Ο Μάρτιν δεν ανήκει στη θάλασσα. Θα βρεθεί κάποια στιγμή σίγουρα», προσθέτει.
Σε ερώτηση για το πόσο εμπλέκεται συναισθηματικά ένας διασώστης με το συμβάν ο κ. Ράμος απαντά: «Εμείς τουλάχιστον πρέπει να είμαστε ψύχραιμοι. Δεν μπορεί κάποιος που συνδράμει στην έρευνα να λυγίσει. Τότε πώς πρέπει να αντιδράσουν οι συγγενείς»;
Στην Ελλάδα και συγκεκριμένα στο Αιγαίο, υπήρξαν μόνο τρεις περιπτώσεις αγνοούμενων που δεν εντοπίστηκαν ποτέ. Ογδόντα ημέρες ήταν το μεγαλύτερο χρονικό διάστημα που πέρασε για να βρεθεί αγνοούμενος στο νερό.
