Στους πρώτους μήνες τους χειροκροτούσαμε από τα μπαλκόνια, ακόμα και κατόπιν υπόδειξης της συζύγου της Πρωθυπουργού. Ολοι είχαν να πουν ένα καλό λόγο για τους υγειονομικούς, γιατρούς, νοσηλευτές και λοιπό προσωπικό των νοσοκομείων.
Η αναγνώριση όμως κάπου ξεφούσκωσε. Πάψαμε πια να βγαίνουμε στα μπαλκόνια και οι άνθρωποι του ΕΣΥ έμειναν μόνοι μαζί με το burn out, τους ασθενείς τους και τα μέλη των οικογενειών τους που ζούσαν πάντα με τον κίνδυνο ότι η μαμά ή μπαμπάς θα φέρουν τον ιό στο σπίτι.
Το κράτος νομοθέτησε εν συνεχεία για τις διευκολύνσεις σε υπαλλήλους γονείς των οποίων τα παιδιά νοσούν από κορονοϊό και δεν μπορούν να πάνε στο σχολείο. Και έκανε το αμίμητο: Εξαίρεσε τους υγειονομικούς λες και οι γιατροί και οι νοσηλευτές δεν έχουν παιδιά που χρειάζονται φροντίδα αν νοσήσουν από covid.
Ιδού τι αναφέρει το σχετικό διάταγμα νομοθετικού περιεχομένου που εσχάτως εντάχθηκε στον 4886/2022:
“Εφόσον ο ένας εκ των δύο (2) γονέων, των οποίων το τέκνο νοσεί με κορονοϊό COVID-19 εργάζεται σε φορέα παροχής υπηρεσιών υγείας, η άδεια ειδικού σκοπού χορηγείται υποχρεωτικά στον άλλον γονέα, εφόσον είναι δικαιούχος της άδειας ειδικού σκοπού, ανεξαρτήτως εάν ο άλλος γονέας απασχολείται στο δημόσιο ή στον ιδιωτικό τομέα”.
Λαμπρά, λοιπόν. Μία νοσηλεύτρια, ας πούμε, της οποίας το παιδί νοσεί (ας πούμε σε μία μεγάλη πόλη της Ελλάδας) συνεχίζει κανονικά τη δουλειά της σαν να μην συμβαίνει τίποτα, ενώ στο σπίτι ο σύζυγος αναλαμβάνει να προσέξει το άρρωστο παιδί. Και εδώ μπαίνουν τα αν: Αν ο σύζυγος είναι επίσης υγειονομικός; Αν δεν δικαιούται άδεια; Αν, ενώ δικαιούται, δεν του τη δίνει παρανόμως ο εργοδότης του εκμεταλλευόμενος την εργασιακή ζούγκλα εκεί έξω;
Ολα τα παραπάνω έχουν συμβεί και θα συνεχίσουν να συμβαίνουν γιατί υπάρξει αυτή η εξαίρεση η οποία προβλέφθηκε στο όνομα του επείγοντος της πανδημίας και του γεγονότος ότι “δεν υπάρχει πολυτέλεια να χάνει το ΕΣΥ δυνάμεις”.
Πολύ βολική δικαιολογία για να καλυφθούν οι ευθύνες για τη μη ενίσχυση του ΕΣΥ, την υποστελέχωσή του και την έλλειψη χρηματοδότησης. Η απάντηση σ’ αυτού του είδους τις αιτιάσεις είναι “δουλειά μέχρι τελικής πτώσης”. Και ας νοσεί το παιδί σου, και ας σου χρωστούν 30 και 40 ρεπό και ας μην πληρώνουν τις εφημερίες.
Την ίδια ώρα ούτε που παίρνουν χαμπάρι οι νομοθέτες ότι εφόσον μία μητέρα έχει παιδί που νοσεί σπίτι, θα έρθει όπως και να έχει επαφή μ’ αυτό, ιδιαίτερα στην περίπτωση που είναι μικρό. Δεν φαντάζει πολύ σοφό να μην επιτρέπεται στη μητέρα νοσηλεύτρια ή γιατρό να παραμείνει κοντά στο παιδί της όταν αυτό νοσεί.
Για να αντιμετωπιστεί αυτό το παράδοξο, οι (μη) δικαιούχοι επιστρατεύουν όλα τα μέσα. Το ένα από αυτά προβλέπει τη χορήγηση αναρρωτικής άδειας με fake αιτία, ακριβώς γιατί ο σύζυγος ή η σύζυγος δεν μπορούν να ανταποκριθούν μόνοι τους στο σπίτι όταν προκύπτει η συνθήκη της ασθένειας για τα παιδιά.
Δύο χρόνια μετά το ξέσπασμα της πανδημίας οι υγειονομικοί είναι πια ο τελευταίος τροχός της αμάξης. Συνεχίζουν να υπηρετούν με αυταπάρνηση τον ασθενή τρόπο ενώ όμως αποκλείονται ακόμη και από στοιχειώδη δικαιώματα όπως αυτό της διευκόλυνσης όταν τα παιδιά τους νοσούν.
Δεν είναι μία είδηση που θα ακούσετε στα δελτία των 8. Δεν είναι είδηση καν. Για τους κρατούντες οι υγειονομικοί είναι μηχανές που δεν σταματούν να δουλεύουν. Και αν τα παιδιά τους προσβληθούν από τον ιό, τόσο το χειρότερο για τους ίδιους.
Πηγή: news247
